Enkele jaren geleden waren we in Noorwegen om te wandelen in het Jotunheimen national park. Die prachtige ervaring gaf inspiratie om een tocht te maken door Zweden en Noorwegen. Onze zeventien maanden oude zoon moest natuurlijk ook mee kunnen. Een volgestouwde wagen, een zak vol wandelkaarten en enkele bestemmingen. Meer moet dat niet zijn voor enkele weken avontuur. Naast het aandoen van enkele mooie nationale parken in Zweden kwam de focus te liggen op de Lofoten in Noorwegen. Een prachtig geheel van eilandjes die in de Noorse zee liggen, boven de poolcirkel. Door velen omschreven als een uitzonderlijk wandelgebied, bergachtig met toppen die als drankentanden uitsteken boven de zee.
Overnachten op Kistholmen
Na een lange rit met de wagen overnachten we in het wild op een schiereilandje met prachtig uitzicht op de baai. We hebben een plekje voor onze tent tussen een wit zandstrandje en een keienstrand. Louis, onze zoon, speelt met het zeewier en de keien op deze plek die Kistholmen genoemd wordt. Als de avond valt (dat is rond 23u30 maar het lijkt eerder 19u), kruipen we in de tent na het doven van een gezellig kampvuurtje. De voor de verandering frisse wind zorgt ervoor dat we in deze periode van hittegolven nog eens een extra laag aantrekken.
Svolvaer & de Blatinden
Via slingereden wegen over de (schier)eilanden komen we aan op de West-Lofoten en bezoeken we Svolvaer, een plek waar het toerisme welig tiert maar waar we ook inkopen kunnen doen voor de komende dagen. Als we de Blatinden (621m) willen beklimmen merken we al dat het een hete dag gaat worden. De zon brandt goed en het is puffen (27°C, geen zuchtje wind). Een 100-tal meter onder de top houden we onze middagpauze en beslissen we om maar terug af te dalen zodat we gene “zonneklop” krijgen. Beneden aan de voet van de berg is het niet veel beter. Een ijsje uit de lokale “Kiwimarket” werkt toch even verfrissend.
Flakstad met een mooi zonsondergang
Na een nachtje op een veel te toeristische maar wel mooi verzorgde camping, trekken we nog meer naar het Westen. Het is een hele tijd rijden aangezien de weg zich door valleien en de kustlijn moet slingeren. Na een hele dag in de wagen zet ik nabij Falkstad de tent op terwijl Cynthia met Louis in het koude water van de baai speelt. De zon gaat hier zo traag onder dat je wel uren tijd hebt voor een foto. Het was opnieuw een bloedhete dag. Al dromend van wat komen zal, kruipen we de tent in rond middernacht.
Kvalvika plage
Na een goede nachtrust is het maar een kort stukje rijden voor we onze auto achterlaten op een parking vlakbij Bergland. Van hieruit sluipt een duidelijk pad van 3km over een kam (Skoren) naar Kvalvika. Ondanks de korte afstand moeten we toch een kleine inspanning leveren tijdens het stijgen. De zon zorgt ervoor dat het zweet van ons voorhoofd loopt. Als we bijna op de kam zijn, komen we nog een koppel met kindjes tegen. We zijn dan toch niet de enigen die een -3 jarige meenemen op tocht. Na wat tips over de baai van de voorbijgangers, trekken we verder. De afdaling is heel wat steiler en zorgt voor enkele kleine uitdagingen. Als we na anderhalf uur in de baai aankomen rond 11u30 worden nog enkele tentjes afgebroken. Na een uurtje is de baai zo goed als verlaten. Na het opzetten van de tent op het beste plekje (het plekje waar de ochtendzon niet te snel bij kan en waar het frisse drinkbare water op 10m van naar beneden stroomt) eten we wat en maken we Louis klaar voor een duik in het frisse water. Het witte strand met het heldere blauwe water geeft de indruk van een exotische locatie maar als we met onze voeten in het water staan is er snel de realiteit: hete zon op de schouders, fris aan de voetjes. Na een hele poos spelen is Louis uitgeteld en klaar voor een middagdutje. Wij benutten ook de gelegenheid om wat te bekomen van de hitte. Terwijl een groepje Fransen de baai verlaat horen we een helicopter die snel nadert. Een dame is bij het afdalen van de steile helling gevallen, heeft haar been gebroken en wordt geëvacueerd. Als de baai er opnieuw rustig bij ligt en Louis terug is uit dromenland gaan we op zoek naar de tussen de rotsen gebouwde hut. Via een vrij verraderlijk pad komen we in het andere stuk van de baai en aanschouwen we ook nog het lokale kunstwerk van aangespoelde materialen. Op de terugweg achtervolgt Louis de locals, enkele schapen. Louis moet het opgeven op de steile hellingen en geeft aan dat het weer tijd is voor wat fun in de koude zee. Als de zon eindelijk wat verdwijnt achter de Ryten(543m) staan er 5 tentjes in Kvalvika plage, een baai van een kilometer breedte. Ik sprokkel nog wat hout en maak een vuurtje. Het was een prachtige dag.
Van Kvalvika Plage naar Munkebu
’s Ochtends zijn we vroeg uit de veren. Louis is altijd op tijd (voor hem toch) wakker. Het is nogal mistig en vrij fris dus het opbreken van de tent en het pakken van de rugzakken gaat vlot.
We zijn al snel op stap en moeten nu eerst de steile helling opnieuw omhoog. De alternatieve route rond de Moltinden(651m) die van de trip een lus zou maken zien we niet zitten door de lage bewolking. Op onze terugweg komen we zeer licht bepakte Italianen tegen en ze zien het toch niet echt zitten. Zo snel als ze omhoog kwamen, dalen ze terug af naar de parking. De zon breekt door het wolkentapijt en al snel warmt het op. Het uitzicht over de rest van de omgeving is nog mooier nu er wat wolkjes zijn. Als we aan de wagen komen staan de volgende wandelaars klaar om de mooie baai te gaan ontdekken. Over de middag brengen we een bezoekje aan Reine, een schattig vissersdorpje aan de Reinefjord waar we tijdens de lunch nog wat andere Belgen ontmoeten. Veel wandelaars nemen Reine als uitvalsbasis voor een wandeling. Wij rijden nog wat verder naar Sorvagen. Een goede bivakplek vinden we niet meteen dus gaan we rond 17u maar op weg richting Munkebu, net onder de Munken (797m). Het doel is om onderweg uit te kijken voor een geschikte bivakplek. Als we een stuk gestegen hebben staan we aan het Stuvdalsvatnet, een drinkwaterreservoir waarrond onder geen beding gebivakkeerd mag worden. Na een tweetal steile stukken, geholpen door wat kettingen, eten we wat om krachten op te doen. Louis vindt het fijn om de omgeving te ontdekken maar het is opletten geblazen, achter elke rots schuilt wel een vijvertje of de diepte. Het was niet de bedoeling nog twee uur te wandelen alvorens een bivakplek te vinden maar door de hernieuwde energie stappen we nog even door en staan we niet veel later op de Djupfjordheia (510m). We ontmoeten enkele Zwitsers die al een tocht van 12u in de benen hebben en nog een drietal uur voor de boeg hebben. Wij zijn beter af en weten dat het niet meer ver is tot onze bestemming. We stappen nog even door en tegen 22u30 komen we aan. Louis spoort ons met zijn gebrabbel aan. Ondanks de lange dag duurt het toch nog een tijdje voor Louis slaapt. Terwijl kook ik wat eieren en bak ik wat spek. Om 23u smaakt dat ook nog J. Moe en voldaan aanhoren we de plannen van enkele Noren om de Hermannsdaltinden(1029m) in de vroege ochtend te beklimmen. Een tocht die normaal 6u duurt (heen en terug). Niet gemakkelijk blijkbaar want het is hun derde poging op korte tijd. Wij laten dat dan ook mooi aan ons voorbij gaan.
Munkebu – Bodo
Na een goede nachtrust wordt de tent opgebroken, vullen we het water bij aan het meertje en gespen we de rugzakken op. Het is dezelfde weg terug maar het uitzicht is helemaal anders. We gaan goed vooruit en om 14u zijn we terug aan de wagen. Opnieuw bij een heldere hemel en een brandende zon. Mooi op tijd voor de ferry van naar Bodo. Met de Lofoten op de achtergrond mijmeren we of we nog zo’n mooie streken gaan zien tijdens onze trip. Nu we terug thuis zijn kunnen we zeggen dat de Lofoten het beste van alles had: zon, zee, strand, bergen, geen muggen…
Foto’s: Cynthia De Bruycker/Yanick Bos
Wat praktische info
Vervoer: We zijn met de wagen naar het Noorden gereden, een lange rit gespreid over vele dagen. De Lofoten zijn goed bereikbaar via een vlucht Brussel-Oslo-Bodo en daarna een ferry Bodo – Sorvagen (4u). Op de Lofoten rijden bussen maar slechts beperkt. Je kan er ook een wagen huren (Lofoten Car hire) of via de meer gekende merken in Bodo.
Inkopen: Er zijn diverse winkeltjes op de Lofoten. In Svolvaer zijn meerdere warenhuizen en zelfs enkels outdoorshops. In Sorvagen is een klein winkeltje, in Reine heb je en iets grotere shop. Je kan er de belangrijkste dingen kopen (groeten, fruit, koeken, chips, brandstof).
Kaartenmateriaal: Turkart – Nordeka 1:50.000 Vest-Lofoten
Into the wild 