Appenzellerland (Zwitserland – juli 2015)

Na een kort verblijf in Duitsland trekken we door naar het Appenzellerland in Zwitserland voor een vierdaagse huttentocht. Cynthia, Louis (bijna 2,5 jaar oud) en ikzelf kijken er erg naar uit. Zwitserland is en blijft een speciale bestemming voor ons.

Frümsen – Staubern (zaterdag 18 juli)

We parkeren de wagen aan de kabelbaan in Frümsen, een dorpje aan de grens met Liechtenstein. De kleine cabine voor 4 à 6 personen brengt ons van 448m naar Berggasthaus Staubern op 1861m. Met onze kinderdrager en bepakking voor 3 à 4 dagen zit de cabine goed vol. Het is boven een 12°C kouder dan beneden maar dat is aangenaam. De +30°C van de voorbije dagen zijn we een beetje beu. Terwijl een zacht briesje voor wat verfrissing zorgt maak ik ons avondmaal. We genieten van het uitzicht op de Rijnvallei beneden en zijn benieuwd naar de tocht van de komende dagen. In de verte zien we enkele toppen, kammen en ook af en toe een pad dat zich omhoog of omlaag slingert. We trekken ons terug op onze kamer bestaande uit een rekje, een klassieke houten beddenbak met verzorgde dekens, kussen en een lavabo. Het is dik in orde en we ervaren het als pure luxe. Het is eens wat anders dan onze tochten met de tent.

Staubern – Zwinglipasshütte – Rotseinpass (zondag 19 juli)

We staan om 8u40 al klaar voor vertrek, gepakt en gezakt. Louis bij mij op de rug en Cynthia draagt het eten en de kleren voor de komende dagen, incl. Louis’ potje. Het laatste item zal nog voor veel hilariteit zorgen bij voorbijgangers. We vertrekken en al vlug is de hut uit zicht. We steken een kleine richel over en lopen onder Furgglenfirst naar Saxer Lücke, een pas op 1649m. Het is warm, ook in de schaduw.

We pauzeren even kort om vervolgens te stijgen naar Oberalp op 1767m. We verfrissen onze polsen wat aan een bronnetje om dan de klim aan te vangen naar Mutchensattel op 2069m. Hier komen we aan eerste kleine sneeuwpartij, helemaal onderge**** door de lokale bewoners, een grote bende schapen. Cynthia en ik hebben moeite met de hitte, Louis vindt het geen probleem en zingt een beetje. Hij zit nu wel al een tijdje in de rugzak en kan vanaf nu wandelen. Het is nu wat vlakker en we wandelen op een rustig tempo over een groen zadel (Chreialpfirst – 2126m). Louis huppelt en springt. Af en toe eens struikelen en terwijl maar honderduit vertellen dat hij heel goed kan wandelen… Om dan ook af en toe te moeten toegeven dat hij wat hulp nodig heeft bij de grotere obstakels.

Het is leuk voor ons om wat te bekomen van de klim en als het pad terug wat steiler en moeilijker wordt, gaat Louis terug in de rugzak. Na een beetje protest geeft hij toch toe dat het wat gevaarlijk is voor hem. We komen aan bij de Zwinglipasshütte en we nuttigen een soepje en een kaasplankje terwijl we een uitgebreide pauze houden. We zijn net iets meer dan 4u onderweg dus het is goed om wat te bekomen. We vullen onze drinkbussen bij terwijl Louis wat met zijn auto’s speelt. Er staat ook een verrekijker en Louis speurt samen met mij naar de route die we namiddag nog zullen nemen.

Na anderhalf uur gezellig eten en keuvelen met de andere wandelaars gespen we de rugzakken weer op. We trekken nu naar de Zwinglipass (2103m) en wandelen zo rond de Altmann, een statige spits van 2435m. Op onze route passeren we een hele reeks steenbokken. Ze zijn zo tam dat we ze op nog geen 3m kunnen passeren. Louis vindt het tof om de dieren te zien maar grommelt ook dat hij zelf niet mag wandelen. Het is een nogal steile rotshelling waardoor het zwaar is om te stijgen.

Achter ons pakken de wolken bijeen en na enkele minuten horen we het eerste gedonder al. We zetten een hoger tempo in en al puffend komen we op de kam (2386m). We dalen af over een zeer steil pad, begeleidt door kettingen, dan weer links, dan weer rechts en op sommige stukken ook langs beide zijden. We zien de hut al liggen terwijl we door een korte plensbui afgekoeld worden. Het is bij mijn weten het kortste onweer dat ik ooit meemaakte, ongeveer 4 minuten. Louis zit lekker droog in zijn rugzak terwijl Cynthia serieus vloekt en zich afvraagt waarom die bergroutes toch altijd zo steil moeten zijn. Als we aan de Rotsteinpass (2122m) komen kijkt ze even om en ziet vanwaar we komen. Een heuse afdaling, zeker als je ziet dat we goed bepakt zijn.

We worden warm onthaald door de eigenares van het Berggasthaus en zitten al vlug aan tafel voor een grote cola. Douchen zit er niet in want er is te weinig water… Na de cola volgt al snel een stevige maaltijd: Rösti (in boter gebakken aardappelschilfers) en een spaghetti. Louis verorbert vlot een deel van mijn portie spaghetti en is dan vooral geïnteresseerd in de Duplo van één van de kids die deel uitmaken van de familie die het Berggasthaus open houdt. Louis is al snel in competitie met de 4-jarige om de hoogste Duplotoren te bouwen. Leuk om te zien, ook voor de 5 andere gasten.

We krijgen in de Lager (de simpelste versie van beddenbakken) een hele ruimte voor ons alleen. We vinden het niet erg om een bed van 6m op 2m ter beschikking te krijgen. Louis zal het wel allemaal omwoelen in zijn slaap. Louis is moe van het wandelen en het Duplo-avontuur. Hij valt al vlug in slaap. Ik sla nog een praatje met een andere gast terwijl er weer wat druppels vallen. Het is leuk om ervaringen uit te wisselen. Terwijl het donker wordt kruipen ook Cynthia en ik onder de wol.

Rotsteinpass – Säntis – Mesner (maandag 20 juli)

Bij het wakker worden zien we met een blik naar buiten dat het een mooie dag gaat worden. Een wolk trekt over de pas en eens we buiten klaar staan voor vertrek is de zon al van de partij. We beginnen met een klim over de Lisengrat, een fameuze richel waarop het pad eerst zigzagt om vervolgens over te gaan naar een ‘route’ over de toppen van de kam. Cynthia heeft al leukere momenten beleefd en is blij als we de Säntis in de verte zien opduiken. Louis vindt het best leuk en moedigt mama aan terwijl hij vrolijk op mijn schouders klopt.

We kruisen wat wandelaars en zien dat we niet de enigen zijn die hun kind meenemen op tocht. We zijn wel de enigen die met meer dan een dagrugzak de tocht ondernemen. Op de Säntis (2501m) is het druk. Er is een directe verbinding met het dal beneden. Ik kook een welverdiende maaltijd en Louis kijkt zijn ogen uit als hij een helikopter ziet.

Na de lunch, een goed uur later, vertrekken we naar beneden. Nu gaat het, na een heel steile afdaling in de spleet van een rotsflank, over Blau Schnee. De sneeuw verfrist een beetje maar het blijft nog warm. We vorderen maar traag en Louis wil graag van de ‘faciliteiten’ gebruik maken. Met uitzicht op de Wagenlücke pauzeren we dus even. Voorbijgangers lachen zich een deuk maar dat trekken we ons niet aan. En Louis ook niet. De route slingert nu naar beneden en nog regelmatig moeten we op steilere stukken de stalen kabels gebruiken om ons vast te houden.

We vorderen minder snel als gisteren en beslissen om slechts tot Mesner te wandelen. We pauzeren nog even rond 17u met zicht op Seealpsee om wat energie op te doen voor het laatste stukje afdalen van vandaag. We vinden verschillende groepjes koeien op onze weg.

Aan het Berggasthaus zien we hoe een tweetal koeien vlotjes meegelokt worden naar hun stal. Louis is onder de indruk. Ook in Mesner (1613m) worden we goed onthaald. Omdat de hut hier wat lager in de vallei ligt en het smeltwater de hut passeert, hebben ze in tegenstelling tot de hoger gelegen hutten water in overvloed. We genieten van een warme douche waarna ook ik me bekeer tot het bestellen van Rösti. Omdat ik nu al in elke hut iets over de lokale whiskytrail lees waag ik me aan een lokaal gestookte whisky. Elke hut heeft een vat om de drank te laten rijpen en om de x-tijd wordt daar eentje van gebotteld. Het resultaat is zeer kruidig en ideaal als apperitief. Na het eten dollen we nog wat met Louis en na een korte blik op de tocht van morgen gaan we samen slapen. Opnieuw zijn ze hier zo vriendelijk om ons een hele ruimte apart te geven. En ook hier slaagt Louis erin om overal gelegen te hebben tegen de ochtend.

Mesner – Hoher Kasten – Frümsen (dinsdag 21 juli)

We genieten van een lekker en uitgebreid ontbijt terwijl de koeien rondom het gasthaus lopen. De bellen klinken luid en Louis weet niet waar eerst kijken. Als we onze tocht beginnen wandelt Louis maar al vlug moeten we hem in de rugzak zetten. Het is opnieuw weer wat steiler. Ongeveer een uurtje later kan Louis toch zelf stappen op een vlakker stuk. We zijn nu in Seealp, een grasgroene vallie met pittoreske kaasboerderijen en een prachtig opaalgroen meertje.

We spelen een beetje aan het water om vervolgens te stijgen tot Wald Hütten. Het is zeer warm en we willen hoogtemeters vandaag wat vermijden. We gaan via een bospad naar Wasserauen zodat we niet tot tweemaal toe een hele flank moeten beklimmen. Naast de steenbokken, koeien, schapen en occasionele verschijning van een bergmarmot krijgen we nu een geitenboerderij te zien. Mooie witte beestjes.

Er beweegt wat boven ons. In Wasserauen landt de ene na de andere parapente. Velen nemen hier de télépherique naar boven om dan naar beneden te zweven. Het is een kleurig zicht en als er ook nog een knalrode trein toekomt in het stationnetje is Louis helemaal enthousiast. Ik heb het iets te warm en ben blij als Cynthia wat verfrissende drankjes koopt terwijl ik kook. Na het eten wandelen we op tempo langs de Schwendibach naar Schwende (838m). We stijgen door een groots weiland naar Brülisau (922m). Al puffend van de inspanning en de hitte kopen we vlug een ticketje om met de cabientjes naar Hoher-Kasten (1791m) te ‘vliegen’ op 8 minuten tijd. Louis is blij met de ‘cabientjes’ en het ijsje dat hij boven krijgt.

Op net geen 1800m is het gelukkig frisser maar lang kunnen we er niet van genieten. Het ‘op de hoogtelijn’ lopen is voor Zwitsers een ruim gerekte uitdrukking. We lopen op en neer over en langs de Wanneli, Glogger naar Staubern. Het is een zware inspanning door de vermoeidheid die in benen geslopen is.

Het mooie uitzicht dat we telkens voorgeschoteld krijgen verwatert door de continue nood om te drinken op de stukken dat we stijgen. Als we dan plots de hut zien liggen zijn we dolblij. Aangekomen bestellen we meteen twee grote cola’s (en dat zijn er hier dan van 3/4l), een appelsap voor Louis en wat typisch Zwitsers powerfood. Moe maar voldaan komen we tot rust. We genieten nog even van het uitzicht alvorens af te dalen in de kleine cabine en de rit huiswaarts aan te vangen.

Praktische informatie

Wandelkaart:

Wij gebruikten de wandelkaart Säntis (Toggenburg – Churfirsten – Alpstein) 3301 T (1:30.000) van Swiss topo maar je kan eigenlijk vrij goed op de bordjes wandelen in combinatie met een toeristisch kaartje van Alpstein. De uren die aangegeven staan op het toeristisch kaartje zijn goed haalbaar bij goed weer en met een dagrugzakje. Als je zwaarder bepakt gaat, neem je best wat marge bij het inschatten van de wandeluren.

De wandelroutes in dit gebied zijn zeer goed aangeduid maar wel sterk verschillend qua uitdaging. Je hebt bij voorkeur geen hoogtevrees want meestal loop je op hoogte. Je kan ook verkiezen om via de valleien te wandelen maar dan mis je eigenlijk de mooiste stukjes van het Appelenzellerland.

Overnachten:

Wij kozen vooral voor overnachtingen ‘im lager’ in berggasthauser, een eenvoudige beddenbak om in te slapen. Berggasthauser kan je eigenlijk in overvloed vinden in de regio. Er is ook minstens één SAC-hut, die ietsje minder luxueus en goedkoper is. De prijzen verschillen een beetje van de locatie en de aanwezige voorzieningen. De beste locatie om te overnachten prijs/kwaliteit was Berggasthaus Mesmer. Overnachten in de weekends vereist reservaties, door de week lijkt dit naar onze ervaring niet echt nodig. Telefonisch contact verloopt het vlotst.

Contactgegevens van de hutten kan je gemakkelijk vinden via Alpstein.ch

Prijzen verschillen van hut tot hut maar je zal vlug 45CHF pp. voor een nacht met ontbijt in een Berggasthaus betalen. Kinderen zijn onder een bepaalde leeftijd vaak gratis.

Cabientjes:

De prijs verschilt sterk, de grootte ook:

– Frümsen – Staubern (20CHF pp heen en terug) >>> capaciteit van 4 à 6 personen, duurtijd ongeveer 20min.

– Brülisau – Hoher Kasten (24CHF pp enkel) >>> capaciteit van 30 personen, duurtijd ongeveer 8min.

Bereikbaarheid:

De regio is vlot bereikbaar met de wagen, het merendeel via autosnelweg. Uitvalsbasis is vaak Appenzell of Wasserauen. Ook met de trein kan je tot in Wasserauen geraken.