De Hoge Venen met piep

Signal de Botrange – de geheime bivakzone (4 km)

Het is zaterdagmiddag als we aankomen aan het signal de Botrange. Er ligt een mooi sneeuwtappijt en het is aangenaam druk. Louis (nog net geen 3 jaar oud) wil al direct een sneeuwgevecht beginnen maar de aangereden sneeuw van de parking geeft ons nog 10min. respijt. Cynthia en ik gespen de rugzak op terwijl Louis raar kijkt naar de langlaufers. We wandelen even langs de loipe door een mooi besneeuwd dennenbos en Louis ziet zijn kans. Afwisselend gooit hij sneeuw naar Cynthia en mij.

We pikken de GR op aan de rand van het bos terwijl de ene langlaufer na de andere op de kruising onderuit gaat. Wij kiezen voor het knuppelpaadje en kunnen rustig verder wandelen. Louis vindt het allemaal best. Rustig wandelend kan ik wat foto’s nemen en genieten we van het uitzicht. Er staat een beetje wind maar daar laten we ons niet door tegenhouden. Louis is al wat moe van de voormiddag en ik draag hem het stukje tot aan de zuidoostelijke kant van het Fagne de Polleur. Hier gaat het over een ander knuppelpad. Louis’ tempo ligt natuurlijk niet echt hoog maar dat geeft niet, het is prachtig om de zon af en toe tussen de wolken door het besneeuwde landschap te zien verlichten. Enkele eenzame besneeuwde bomen in het veen krijgen zo een extra mooi karakter.

Het begint te sneeuwen als we de flank van Bèleu omhoog gaan. Louis vindt opnieuw energie om met grote pakken sneeuw te gooien. Even later is de pret weer uit als de sneeuwbui kort omslaat in een sneeuwstormpje. We zoeken wat beschutting aan de Pont de Bèleu voor de lunch. Ik ga alvast de tent opzetten op onze bivakplek, enkele honderden meters verder. Als de tent opstaat, en mooi verankerd is met onze gloednieuwe sneeuwpikketten, komt de zon er opnieuw door. Er passeren een verloren gelopen langlaufer en een groepje wandelaars van de Natuurvrienden. Ik keer terug naar het hutje. Het is fijn praten met enkele andere wandelaars en na wat kleins te eten vertrekken we samen naar de mooie bivakplek. Het is mooi wandelen en we zien af en toe een riviertje kronkelen. Cynthia’s voet maakt kennis met het veen, ze zakt kniediep door de sneeuw en enkelhoog in de modder. Haar voet wordt vastgezogen maar ze geraakt uiteindelijk zonder natte voet uit de modder. Na een kleine controle lijkt alles ok en dus gaan we verder.

Aan de tent gekomen maken Louis en Cynthia een sneeuwman. De sneeuwschop is een tof gadget om Louis zich te laten uitleven. Een poging tot kampvuur mislukt maar ondertussen heb ik het natuurlijk wel lekker warm en heeft Louis zijn behulpzame zelve kunnen zijn. Cynthia en Louis zijn net de tent in als het begint te schemeren. Ik ruim de restanten van de poging tot kampvuur op en kruip ook in de tent.

Terwijl Louis en Cynthia al een spelletje memory spelen, kook ik de maaltijdjes. Omdat het een koude nacht belooft te worden kook ik nog wat water voor de thermossen zodat we zeker zijn van onbevroren drank gedurende de nacht. Louis ligt niet veel later al te pitten terwijl Cynthia en ik onze voeten proberen te warmen. Dat lukt maar moeizaam. Na een uurtje of drie worden we beiden wakker. Na een korte trip uit de tent voor een plaspauze gloeien mijn voeten al snel van de warme slaapzak. Ook Cynthia krijgt warme voeten door wat extra kledij rond de voeten te steken. De nacht verloopt rustig met af en toe een stevige sneeuwbui.

Op naar Centre Nature de Sourbrodt (4,5km)

Als we wakker worden rond 7u is Louis ook net wakker. Hij heeft een warme nacht achter de rug en heeft voortreffelijk geslapen. Hij is enthousiast om ons wakker te maken en eist direct ook zijn fristi op. We ontbijten vanuit de slaapzak. Het tourbrood en wat koekjes zijn welkom want het opbreken van de tent zal meer energie vergen dan anders. Er is zeker 20cm sneeuw bijgevallen en het hele pak sneeuw vanop de tent is vanmorgen naar beneden gegleden. Als we de rugzakken willen pakken hoor ik plots Cynthia gillen in combinatie met – wat ik denk gehoord te hebben – “een muis, een muis, een muis!”. Er is inderdaad een veldmuisje in de tent geraakt. We laten het beestje rustig in het hoekje zitten en pakken verder. Ik merk dat onze kleine bezoeker deze nacht een pastamaaltijd heeft liggen verorberen in mijn rugzak. Het poeder van de pastamaaltijd hangt echt overal in mijn rugzak. Piep, zoals we onze tentmuis maar noemen, was zo vriendelijk om zich een weg door de zijkant van mijn rugzak te knagen om al dat lekkers te vinden. Had ze het gevraagd, ze had het ook zonder moeite gekregen… Soit, de rugzakken zijn gepakt en dus nu moet Piep nog veilig een weg terug naar een warm nestje in het bos vinden. Met niet al te veel moeite kan ik Piep uit zijn stressvolle situatie bevrijden door ze eerst naar de voortent te begeleiden. Vervolgens wat schudden aan de footprint en niet veel later zien we een klein muisje horten en stoten uithalen om zich snel onder de besneeuwde dennen te begeven.

Het opbreken van de tent gaat nu vlot en als we willen vertrekken komt een trailrunner het hoekje om, een beetje zoekend naar het pad. Het is wat ondergesneeuwd sinds gisterenavond. Het vertrek gaat moeilijk want Louis heeft het ondertussen koud gekregen. Ondanks het vele bewegen bij het opbreken van de rent is het moeilijk om de aangewroren winterwandelschoenen op te warmen. Cynthia en ik zetten een stevige pas en we zijn al vlug op een breed pad richting Centre Nature de Sourbrodt. We checken onderweg de staat van zijn voetjes en zijn blij dat ze niet al te koud aanvoelen. Maar aangenaam is anders voor onze kleine spruit. De koude heeft zich helemaal meester van hem gemaakt en we verhogen het tempo nog wat.

Eens aan het centre nature zijn we opgelucht, niet alleen van de warmte maar ook omdat we even kunnen uitpuffen. De laatste twee kilometer waren afmattend om onze weg door de sneeuw en het vele volk te banen. In het natuurcentrum installeren we ons aan het warme haardvuur. Louis’ voetjes steken we onder de t-shirt bij Cynthia terwijl ik zijn schoenen bijzet om te ontdooien. Enkele warme chocomelkjes en wat eten doet duidelijk deugd.

Als we wat bekomen zijn loop ik even naar het Signal de Botrange om de auto op te pikken. Het is ondertussen heel druk geworden, zowel op de loipe als op de weg. Ik pik Cynthia en Louis op en als we nog niet goed thuis zijn vraagt Louis doodleuk “wanneer gaan we nog eens op vakantie papa?”. Hij heeft zijn sneeuwavontuur al bij al goed verteerd…

Praktische info

Kaartenmateriaal: Toeristische wandelkaart 1:25.000 van de Hoge Venen (uitgegeven door de Oostkantons)