Tatragebergte (Juli 2016 – Polen)

Zakopane – Zawrat

Na een bezoekje aan Krakau zijn Cynthia, Louis (3,5j) en ikzelf aangekomen in Zakopane van waaruit we het Tatragebergte willen verkennen. Onze route start aan de Kasprowy Wierch, een top van 1987m hoogte die we zullen bereiken met de ‘cabientjes’ zoals onze Louis dat noemt. Gelukkig boekten we gisterenavond nog een ticketje want door de vele toeristen die de streek aantrekt is het anders uren aanschuiven alvorens je je machinaal naar boven laat helpen. In de late ochtend laten we ons helpen om vanuit de rand van het stadje Kuznice, de plek van waaruit de cabientjes effectief vertrekken, te bereiken. Door de touristtrap van de locals ben je verplicht dit plekje via bus of taxi te bereiken. Je kan het natuurlijk ook te voet afleggen maar je loopt dan langs een saai stukje asfalt.

Rond 12u40 stappen we in een cabine voor ongeveer 35 à 40 personen.Het lijkt laat en dat is het ook maar het was gisterenavond de vroegste cabine met nog een 3-tal vrije plaatsen. In twee etappes brengt de kabelbaan ons naar boven. We eten nog wat op de top van Kasprowy Wierch en gespen de rugzak op.

Louis begint al te popelen om te wandelen. Hij kijkt er al enkele dagen naar uit: “Gaan we nu wandelen papa?“. Het is zonnig en druk op een vlot toegankelijk pad op de bergkam. We stijgen een beetje terwijl toeristen zich op allerhande sneakers over de rotsige ondergrond begeven. We beklimmen ongeveer 5min. later al een eerste “top”, de Beskid van 2012m hoogte. Het gaat nu op en neer over een duidelijk pad. We komen aan een pas. Het merendeel van de toeristen slaat hier af om af te dalen.

Louis is vol goede moed en beklautert de stenen tredes. Het is even op tempo komen maar eens op dreef beklimmen we toch al vlot de Skrajna Turnia (2096m). De Posrednia Tunria (2128m) laten we links van ons liggen, onder protest van Louis. Wij weten dat er nog wat op het programma staat en dat wordt snel duidelijk. Als we aan een nieuwe pas komen, de Svinicke Sedlo (2051m), begint het echte klauterwerk. We klimmen naar boven. Ondertussen zijn we al omgedoopt tot Mega Mindy, Mega Toby en Louis speelt zelf een Gele Batman. Als ik mij plots vergis in zijn aanspreektitel word ik terecht gewezen door mijn zoon: “er is geen groene Batman papa, ik ben gele Batman!”.  Louis verwijst naar zijn handen als zijn “clickers” waarmee hij vlot over de rotsen kan klauteren. En vlot kan hier echt wel serieus genomen worden. Cynthia puft af en toe. De warmte (+25°C) en de zware rugzak (+15kg) maken het niet makkelijk om de steilere wand van de Swinia te beklimmen. De steile stukken worden steiler en af en toe komen er ijzeren kettingen aan te pas om een rotswand te passeren. Louis laat zich niet doen. Hij is ondertussen al even happy aan het klauteren in zijn klimgordel. “Komaan mama” roept hij als er een moeilijke passage voor mensen met hoogtevrees op ons pad verschijnt.

Enkele uren later staan we op de top van de Swinia (2301m). Cynthia is blij dat ze op de top staat. Het is een mooi uitzicht. Ik breng de rugzakken even naar een lager gelegen stuk om zo de afdaling wat vlotter te laten gaan. We vorderen traag maar gestaag en passeren nog regelmatig steile stukken.

Louis’ clickers blijven hun werk doen en hij werkt flink mee om de zwaardere stukjes vlot te overbruggen. Van dragen en hulp is geen sprake: gele Batman doet het allemaal zelf. En als het even niet zo goed gaat dan wordt hij snel Spiderman. Af en toe komt de klimgordel toch van pas om Louis wat in de juiste richting bij te sturen :). Cynthia doet het ook supergoed. Het ene technische stukje na het andere moet eraan geloven. Ondertussen vordert ook de tijd. We zijn pas na de middag vertrokken waardoor de hut op een deftig uur bereiken uitgesloten is. We hebben al ons materiaal bij om te bivakkeren dus als we geen plek meer hebben creëren we onze eigen slaapplek. Aangezien het al 20u voorbij is en Louis ook tekenen van vermoeidheid begint te vertonen wandelen we op een zeer rustig tempo naar Zawrat, een pas op 2159m hoogte. We besluiten dat de hut voor morgen is. Bovendien wordt het een heldere nacht, ideaal voor een bivak. Op Zawrat is er  een klein plateau waar ik de tarp wel opgezet krijg. Na wat vloeken over de stenige ondergrond staat de tarp op en is Louis stoofvlees van LYO Food aan’t eten. Hij laat het zich smaken. Cynthia mag af en toe ook een hapje mee eten. Het is nu bijna donker en Louis vindt het best tof onder de tarp.

Enkele late hikers passeren ons en zijn enthousiast over ons avontuur. Ze nemen een foto van de tarp en dalen af, ze hebben nog een 3 à 4-tal uur te gaan. We genieten van de avond en kruipen even later onder de wol. Als de zon volledig verdwenen is maakt de donkere vallei plaats voor de witte sfeer van een volle maan. Cynthia wijst me op de hemel vol sterren waarop ik simpelweg, een beetje overmand door de vermoeidheid van het klauterwerk zeg “daar zie ik niets van zonder bril”. Even later liggen we alledrie te pitten. Regelmatig worden we even wakker maar de nacht verloopt vlot.

Zawrat – Schronisko Dolinie Pieciu Stawow Polskich

De zon komt rustig op en tegen 6u zijn er al enkele hikers. De ene na de andere Pool begint een hele conversatie om dan te beseffen dat we geen gewone Poolse toeristen zijn. De ene na de andere vraagt of ze een foto mogen nemen. En dan beseffen ze plots dat er ook nog een kleuter onder de tarp ligt… Helemaal verbaasd zetten ze zich dan om even te rusten.

Louis slaapt rustig verder terwijl Cynthia en ik alles opruimen. Tegen 7u45 begint ook Louis aan zijn ochtendritueel: een sandwich met choco op de schoot bij mama en uitzicht op bergflanken met berggeiten.Na het ontbijt is het al warm genoeg om in t-shirt rond te huppelen.

Tegen 8u zijn we op pad. Louis komt maar moeilijk op gang maar eens zijn turbo in gang schiet gaat het vooruit. Het afdalen is natuurlijk een pak zwaarder voor hem omdat zijn beentjes een pak korter zijn en ook de vermoeidheid van de lange tocht van gisteren hangt nog wat in hem. Cynthia en ik vinden het natuurlijk vlotter te doen zonder klauteren. We zien beneden ons het meertje Zadni Staw Polski liggen en wat later krijgen we ook zicht op het Czarny Staw Polski en de rest van onze route van de dag. We dalen rustig af en Louis is nu voornamelijk Mega Toby waardoor het dus vlotjes kan verlopen. Plots is toch ook weer zijn kaarsje uit maar dan is mama er met snoepjes. Dat trekt Louis er weer door en als hij dan ook nog eens de riviertjes mag oversteken is het helemaal top.

We lopen nu tussen de lage begroeiing nabij het Wielki Staw Polski. We zien enkele wandelbomen die verwijzen naar hoge toppen die we letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Net op de middag zijn we in de hut. Het is er druk. Ik ga direct kijken of we plek hebben om te slapen en boek ons drie bedden. Eens dat gedaan kan er gerust en gegeten worden. We drinken in de grote en mooie hut de huislimonade (zeer zuur maar ook wat zoet) en genieten van een lekkere maaltijd. Louis eet ook flink. Hij heeft honger en is zot van de gegrilde kip. De rest van de namiddag verloopt rustig in en rond de hut. We kopen nog wat versnaperingen, spelen UNO en kijken naar de regen die op het water van het meer valt. Mits een rode muts tovert Louis Cynthia om tot dokter en wordt zijn kinnetje verzorgd. Het is prachtig om zien.

Het regent nu met tussenpozen. De Poolse toeristen, het merendeel nog steeds op eenvoudige sneakers, schaft zich in de hut een plastic poncho aan. Gouden tijden voor de shop in de hut. Naast poncho’s is het best verkochte item bier in een plastic beker (met een rietje voor de vrouwen)… We eten ’s avonds nog een goede maaltijd en sluiten af met een warme appeltaart. Aan eten duidelijk geen gebrek in de hutten in het Tatragebergte. Bovendien ook lekker en mooi gepresenteerd. De slaapplaatsen mogen er ook wezen. Niks te “lager” zoals in Zwitserland maar wel degelijke stapelbedden zoals in onze jeugdherbergen. En als er geen plek is in een bed mag de gang ook veranderen in een gelegenheidsbed voor zij die een matje en slaapzak mee hebben. En aangezien het druk is wordt ook het terras omgetoverd tot een groot geheel aan kleurrijke matjes met allerhande figuren in een slaapzak. Wij gaan al vroeg onder de dons en staan opnieuw rond 6u op om tijdig klaar te zijn voor de volgende tocht.

Wielki Staw Polski – Schronisko Murowanieci

Ook vandaag geven ze regen, tegen 11u. We zijn er dus vroeg bij om alles klaar te maken. We zijn snel op pad. Louis heeft vandaag, net zoals de eerdere dagen, wat tijd nodig om zijn pas te vinden. Vandaag is hij Groene superheld. Cynthia en ik zijn weer herleid tot Mega Mindy en -Toby. Handig om niet uit onze rol te vallen. We stappen over harde stenen paden door halfhoge naaldstruiken. We kunnen ons levendig voorstellen dat er hier bruine beren zich kunnen schuilhouden. We stappen nu langs Wyznia Kopa van waarop we Wdsp Siklawa, een prachtige waterval, kunnen aanschouwen. De route van vandaag is met wil-geel-wit gemarkeerd en dat is handig om Louis een opdracht te geven: zitten we nog op de juiste route?

Als we de Buczynowa Dolinka, een brede kom, passeren zien we wolken in de verte over de toppen schuiven. Het pad loopt nu steil omhoog en we zetten een hoger tempo in. Louis doet het weer goed met zijn clickers en als groene superheld springt hij zelfs bij om papa en mama af en toe te “helpen”. Het pad zigzagt tussen het gras en af en toe is het weer meer klimmen dan wandelen. Het is verre van de uitdagingen van de eerste dag van onze trip maar door de naderende regenwolken willen we toch zo snel mogelijk de pas over. Een half uurtje voor we aan de Przel. Krzyzne, de pas op 2112m, zijn begint het te druppen. Echt storend is het nog niet. Het is eerder verfrissend. We zien nu weinig doordat we in de wolken zitten.

Het fototoestel verdwijnt nu ook in de rugzak terwijl we nog vlug iets eten alvorens verder af te dalen. Het fototoestel zal vandaag ook niet meer uit de rugzak komen maar dat wisten we toen nog niet. We dalen af over een steil stuk en ik pak Louis regelmatig op mijn arm want hij is nu toch ietsje minder op zijn gemak. Telkens dalen we grote stukken af om vervolgens Louis zelf weer wat te laten stappen, als is het aan de hand. Het is namelijk glad geworden op de stenige ondergrond. Terwijl we afdalen horen we achter ons het onweer tegen de toppen van de bergen schuren. Af en toe een donderslag maakt het wat beangstigend. Wat vertelsels over de avonturen van Leon en Louis en alles komt goed. Louis loopt de komende uren aan de hand verder. Cynthia volgt vlot en moet het gebrabbel van mij en Louis ondergaan. De ene annekdote na de andere volgt. Het is alsof Louis geen maat meer kent. Het duurt toch ongeveer tot 12u30 voor we aan Czerwony Staw (1550m), een klein meertje, komen. Hier krijgen we echt een zware regenbui over ons heen. We zijn doornat en Louis zegt trots en met een big smile op zijn gezichtje: “Mama, papa, ik heb ook water in mijn wandelschoentjes”. Oorspronkelijk was dit ons einddoel van de dag maar door de regen hebben we besloten om verder te gaan tot de volgende hut.Het duurt nu wel vrij lang. Op onze kaart staat een tijdsindicatie die door de wandelboom op een kruispunt met een 20min. vermeerderd wordt… rara wat het zal zijn. We gaan rustig verder op het tempo van Louis terwijl het alsmaar blijft regenen. We stijgen even en krijgen nu te maken met de wortels van de lage begroeiing waardoor Louis regelmatig struikelt. Nog steeds aan de hand wandelt hij vlotjes mee. We komen eindelijk aan een naaldbos. Het dondert nog steeds maar nu ook wat heviger. We kruisen een rivier, de Sucha Woda, waar we een Poolse jongedame passeren die al bellend haar weg aan het zoeken is in het bos. Echt missen kan je hier niet want er zijn niet veel routes. Al viel het ons wel op dat er enorm veel mensen zonder kaart maar wel op smartphone wandelen… Bij regen blijkbaar niet zo’n goed idee want ze vond het toch nodig om een foto van onze kaart te nemen. We wandelen nu blij over een breed pad naar de hut. Ik ga weer eerst een bed regelen terwijl Cynthia Louis omkleedt. Tegen dat ik beneden een thee besteld heb loopt hij al in zijn thermisch ondergoed te dollen in de grote gelagzaal. Cynthia neemt een douche en eens we in de kamer kunnen (een kamer voor 10 man) wordt het materiaal te drogen gelegd/gezet. We eten opnieuw een spotgoedkope maar toch wel copieuze maaltijd en gaan weer niet te laat slapen. Louis ligt deze keer tussen ons in. Het blijft een belevenis voor Cynthia en mezelf om te weten wie het eerst een voet van Louis in zijn nek krijgt.

Afdalen naar Kuznice

We worden rustig wakker. Al is het eigenlijk al de derde keer want om 4u vonden twee dames het nodig om met hun faar op rustig hun rugzak te maken in de kamer. Dat dat ook op de gang kon of in de gelagzaal hadden ze niet begrepen blijkbaar. Om 6u was het aan de fotografen om in het eerste zonlicht de nodige foto’s te gaan maken. Tegen 7u zijn we dan maar uit onze nest getuimeld. We staan op en maken de rugzak. Na een verkwikkend ontbijtje – lees: overschotjes opeten en een snee brood die we bestellen – poetsen we onze tanden om ons vervolgens te wagen aan het aantrekken van onze natte schoenen. Die van Cynthia blijken droog en die van Louis en mij zijn bijna zo goed als droog.

In de warme ochtendzon trekken we erop uit. We moeten eerst een stukje stijgen langs Kslezowka naar Przel. miedzy Kopami (1500m). Van hieruit kunnen we Zakopane in de verte zien liggen. Louis wandelt een beetje traag maar is steeds op de uitkijk voor “looppaden” want “hij moet snel lopen”. Elk vlak stukje trekt hij een spurtje.

 

Het pad over Skupniow Uplaz, een kleine kam, is een mooi stukje wandelen. Na een korte pauze duiken we nu het bos in. Het is een ambetant stuk want het pad bestaat uit een geheel van stenen, aangelegd om de hordes toeristen te voet het Tatragebergte in te loodsen. We wandelen even rustig maar daarna is het het ene groepje sneakerterroristen na het andere.

We zijn blij als we in Kuznice aankomen aan de rivier om ons wat te verfrissen. Als we een ijsje gekocht hebben valt er plots een hele stortbui uit de hemel. Maar goed dat we ons onder een parasol gepositioneerd hebben. Ik regel onze taxi en niet veel later zijn we terug aan onze wagen.

 

---

Praktische info

Voeding: Bevoorrading van zowel voeding als technisch materiaal kan je vinden in Zakopane. Er is een overvloed aan restaurants, outdoorshops en kleine supermarktjes. Voeding kan je ook in de hutten krijgen. Ze zijn goed bevoorraad en het kan behoorlijk lekker zijn. Er is veel keuze, de maaltijden zijn voldoende groot en de prijzen zijn t.o.v. onze normen zeer goedkoop (1/3e van onze prijs).

Overnachten: In Zakopane kan je in hostels, hotels, B&B’s enz. slapen. Er is een overvloed aan infrastructuur. In het Tatra National Park mag je eigenlijk nergens anders overnachten dan in de hutten. Deze zijn heel het jaar geopend en bieden aan zeer democratische prijzen (naar onze Belgische normen) een bed aan. Je kan reserveren op voorhand. Moest er geen plekje meer vrij zijn mag je in sommige (niet allemaal) hutten ook op de gang slapen.

Bereikbaarheid: Zakopane kan je bereiken met de trein of met de wagen. In de zomer is het druk en dan kan je met de wagen enkele uren in de file staan voor het afleggen van de laatste 10km. Indien je Kuznice, de meest gekende startplek voor wandelingen, wilt bereiken kan dat vlot met een taxi (VW Multivans die door de streek crossen). Dat koste ons 35 Poolse Zloty (enkele rit) voor 3 personen (2 volwassenen en een kleuter).

Kaarteninfo: Wij gebruikten Kompass – Tatra Hohe, Belaer op 1:25.000 . Op zich een goede kaart met voldoende detail en info over routes. Alleen spijtig dat de routetijden niet actueel meer waren. Bovendien staan de technische onderdelen minder duidelijk ingetekend dan op de kaartjes die we onderweg bij andere wandelaars gespot hebben.