Variante op de Wildnistrail (Duitsland – oktober 2018)

Op vrijdagavond hebben we met Nele, Stéphanie, Jan, Kristof, Kristof (ja er zijn er twee!) en Sam afgesproken aan een hutje nabij Ettelscheid in de Eifelstreek. Op zaterdagochtend zal Wouter aansluiten tegen 9u zodat we met zijn allen kunnen vertrekken voor een Hiking Advisor herfstbivakweekendje.

Met ietwat vertraging arriveren Nele, Sam en ik we op de parking nabij het hutje. Tijdens de kennismaking met de rest van de groep blijkt dat het hutje nergens te bespeuren valt. Het heeft plaats gemaakt voor een grote open plek… Geen vuurplek en geen shelter of hut… dus houden we het bescheiden met een drankje en wat versnaperingen onder de tarp. Door de regen die plots uit de hemel valt – het is tenslotte eindelijk herfst – trekken we rond 21u15 de tent in. De nacht verloopt goed op een grasveldje nabij de parking. ’s Ochtends ontbijten we rustig samen aan de auto’s en als we ongeveer helemaal klaar zijn arriveert ook Wouter netjes op tijd. Om 9u15 gaan we op pad voor onze herfstbivaktocht.

Ettelscheid – Hühnerkopf (28km, 545m stijgen en 504m dalen)

We steken de weg over en zitten al op een onverhard pad. Via Kammerwald en de 23, een lokale route, komen we via Wäldfriedhof in Schleiden, het stadje dat we al direct doorkruisen. De groep stapt goed door. Kristof heeft al een stuk van de route gereden met zijn MTB gisterennamiddag en Wouter weet ons te vertellen dat hij recent ook nog in de buurt was. De streek moet dus wel de moeite zijn om naartoe te komen :). En ja hoor, de herfstkleuren zijn goed te zien op de flanken van de heuvels die het stadje omringen. Na een kleine twijfel aan een rond punt stappen we langs de rivier de Olef en komen we aan de rand van het stadje. We gaan nu over op de Rur-Olef-route. We stappen nu steil omhoog en komen zo aan een mooi uitzichtspunt aan de Lützenberg.

De route slingert nu over een breed pad en na een kleine kilometer moeten we weer dalen tot nabij Olef. We pauzeren even  aan de Pauluskopp. Na een tussendoortje en wat water gaan we weer op pad. De vrolijke bende deelt verhalen en Jan geeft regelmatig wat weetjes mee. Interessante gesprekken en enkele kilometers later stappen we omhoog naar de Kuckucksley. Er staat een hutje op dit mooie uitzichtspunt over Olef en de wijde omgeving. Ik heb nood aan een “tapeke” op mijn hielen dus weer even korte pauze… Mijn bergschoenen waren niet de beste keuze om hier te komen wandelen maar goed, dat had ik eigenlijk al kunnen voorspellen. We wandelen nu ook op de Eifelsteig en passeren vlotjes Hohenfried om dan af te dalen via Kanzel naar Gemünd waar Jan wat water gaat bijtanken.

Kristof en Wouter maken van de gelegenheid gebruik om zich de geneugden van een Duitse bakker te goed te doen. De eerste keer wordt al gevraagd: “hoeveel kilometer hebben we al gedaan?”. We laten Wouters stappenteller een cijfer erop plakken en we kunnen weer verder. Na wat wachten op een niet nader te noemen blonde dame 😉 – “ge hebt niet gezegd hoeveel minuten ik nog had” – gaan we weer op pad. Via de Eulenweg, een mooi pad onder het herfstig gebladerte, stijgen we vanuit het stadje omhoog naar de Maisberg en zo naar onze lunchplek, de Kohlweghütte. Het is fris dus we trekken een extra laagje aan. We installeren ons voor het hutje dat op zichzelf nogal donker is. Met een behulpzame Wouter zet ik een lage tafel buiten en kunnen we met enkelen ook buiten zitten zonder ons op de koude ondergrond te moeten placeren. Tenten worden ondertussen te drogen gehangen, worst wordt versneden, kaas uitgedeeld, het verhaal van een old school Trangia komt naar boven en wraps worden besmeerd.

Iedereen kan genieten van de omliggende bossen en de mooie kleuren die het tentoonspreid. Als we vertrekken – natuurlijk zetten we de tafel terug binnen – gaat het tempo snel weer omhoog. De nodige energie is aangevuld en aangezien de groep de kilometers wil vreten om niet te laat aan te komen houden we de pas erin. Een korte misser van mij – ik was aan’t babbelen 🙂 – en we moeten 80m terugstappen… We lopen nu over een mooi smal pad door de bossen. Prachtig wandelen is het langs de Schafsbach, een klein beekje. De bossen zijn vooral loofwouden, afgewisseld met stukjes dennenwoud, en de kleuren zijn prachtig. Soms wordt er door het vele praten vergeten van rond te kijken. Al die paddenstoelen die hier groeien, allerhande kleuren en vormen. Toch indrukwekkend hoe mooi de herfst kan zijn.

We pikken nu voor het eerst de Wildnistrail op, een 85km lange wandelroute met het embleem van een wilde kat. In Wolfgarten tankt Jan nogmaals water bij en pauzeren we iets verder op een gezellige bank onder enkele lindebomen. Spijtig van de wind die hier staat, anders bleven we wat langer zitten. Na een korte pauze strekken we de beentjes en dalen we via een bospad af langs de Grosser Borrenbach. We komen nu aan de Urft die uitloopt in de Urfttalsperre, een behoorlijk laagstaand stuwmeer. We kunnen de geul zien waar de waterstand duidelijk op zijn laagst mee staat. We wandelen nu over een mooi pad en pauzeren nog even alvorens een steile klim aan te vangen. De mooie kabelbrug over het stuwmeer is easy peasy voor enkelen onder ons met een lichte hoogtevrees en we zijn dan ook vlot aan het begin van de steile helling. De helling brengt ons naar Vogelsang Adlerhof. Een voormalig Nazi-indoctrinatiekamp dat nadien dienst deed als opleidingscentrum voor het Britse en Belgische leger en nu vooral een museum en asielcentrum is. Kristof (nr. 1) krijgt last van zijn heup en de pijn is niet goed uit te houden. Na het nogmaals bijtanken van water voor de rest van de trip zijn we weer op weg. Kristof houdt het niet echt uit qua pijn en hij beslist om het er niet op te wagen. We nemen met spijt in hart afscheid en laten Kristof in goede handen bij het Museum van het Rode Kruis. We stappen met de overige 7 – ja, toen waren ze nog met zeven – naar beneden om dan een lange klim te beginnen.

Ongeveer 3 km stijgen we rustig over een breed pad. De vermoeidheid in de beentjes laat zich wat zien maar we komen toch mooi samen aan aan Wollseifen, een verlaten dorpje met een speciaal kerkje en enkele gebouwen die ooit als oefenterrein dienden voor de ene of andere legereenheid. We beslissen om bij de ondergaande zon toch nog wat door te stappen naar onze bivakplek op deze mooie hoogvlakte. We lopen nu door grasland en de vraag “hoe lang is’t nog” komt weer even over de lippen bij een deelnemer. Als ik dan zeg dat het nog 500m is, is de smile direct te zien.

We stappen bij de Hühnerkopf een veld met enkele struikjes in en kijken voor een leuk plekje. Snel zetten we de tentjes op en bij een ondergaande zon kunnen we nog net onze kookvuurtjes installeren. De zon wordt mooi roze en verdwijnt achter de horizon. We zien in de verte vele lichtjes van windmolens flikkeren. Sommigen dromen al van kerstmis met al die rode lichtjes  :).

We smullen van onze vriesdroogmaaltijden terwijl er leutig verder gepraat wordt over beleefde avonturen, de smaak van vriesdroogmaaltijden, zelf gemaakte snacks, enz. Ondertussen is het donker en fris dus wordt er gevraagd om hoe laat we opstaan morgenvroeg. Door de wissel naar het winteruur is er even onduidelijkheid maar dankzij Stéphanie en Sam komt het allemaal goed! Sam zal me wakker maken rond 6u30, nieuw uur welteverstaan! Na deze duidelijke afspraken duurt het niet lang of we kruipen bij een heldere sterrenhemel de tent in. De tent is bevroren… en niet een beetje.  Ik stuur nog even om te checken een sms naar Kristof. Hij is goed en wel aan de wagen geraakt en is op het moment van mijn sms zelfs al thuis. Als reactie op mijn bericht dat we een frisse nacht tegemoet gaan geeft hij droogweg aan “ik ga de stoof eens aan steken se”. Die luxe hebben wij morgenavond ook denk ik al lachend. Jan, de jolige Antwerpenaar in de groep, zou zeker zeggen: “Geniet van de dingen die je hebt, niet klagen over de dingen die je niet hebt. Het glas is halfvol!” Met die gedacht kruip ik mijn warme slaapzak in.

Hühnerkopf – Ettelscheid (20km, 307m stijgen en iets meer dalen)

’s Ochtends ben ik om 6u25 aan de tent van Sam, en ook aan die van de rest. We spreken af dat iedereen in de tent ontbijt want het is mistig en er staat behoorlijk wat koude wind. Na het ontbijt breken we vlotjes onze tenten op, tasten de rugzakken en gaan we op pad. Het is 7u45 als we op pad zijn. De mist is aan het optrekken maar geeft wel een speciale sfeer aan de gekleurde omgeving. Sam leest vandaag de kaart en neemt ons op sleeptouw. We dalen af naar de Sauerbach waarna we stijgen. Lang stijgen we rustig langs de Ritzenberg om zo via de Helingsbach op een mooie grasvlakte uit te komen.

We wandelen nu rond Dreiborn en nemen de tijd om aan een uitzichtspunt voor wild een pauze in te lassen. Thee wordt gekookt, en ook een koffie. De koffie-addict in Kristof (de overblijvende!) haalt de bovenhand en ook de dames en Jan genieten van wat warms. Stéphanie neemt nu de leiding. Kaart en kompas leer je al doende. En dat deed ze. Via bossen, over beekjes en via dalen leidt ze ons naar Mückenfurt, Oberste Scheid en zo naar het Viehbachtal. De legende van de kaart leert ze al doende en met de nodige tips van Sam loopt het allemaal wat vlotter.

Er staat nu wel een stevige wind waardoor we snel afkoelen. We zijn ook alweer een tijd op pad en over 2,5km zullen we pauzeren aan een hutje nabij Knipp. Het hutje stelt niet veel voor maar met zijn allen trachten we het toch maximaal te benutten om uit de wind te zitten. Alle proviand wordt gedeeld: “hier neem nog wat worst, of liever een stukske kaas, of misschien wat philadefia?”. Jan is het duidelijkst: “Ik sta erop, hier wat chocola!”.

Het is wat bewolkter dan gisteren maar af en toe probeert de zon er toch door te komen. De wind is scherp en koelt ons snel af. De rugzakken gaan dan ook weer snel op de rug en we passen onze route wat aan zodat we niet teveel meer in open landschap moeten lopen. Van aan Herrensheck is het wat veel verharde weg naar Dellenhof maar eens we aan de Berenbach komen is het weer onverharde weg door het bos. De laatste kilometers komen in zicht. Ik leer over een echte authentieke houten boshut to be build in Viroinval, avonturen uit Ordessa en nog veel meer. Zo’n toffe groep met veel spontaniteit is leerrijk :). We stappen nu langs de Weiermühle naar het Kammerwald dat we gisteren ook al even passeerden. Na 250m staan we veilig en wel aan de wagens. Een fijn afscheid, heel wat “dank u’s”, “het was fijn u te ontmoeten” en enkele handshakes later, laat ik mij door een zeer vriendelijke Nele naar huis brengen.

Toffe tocht, mooie bossen, fijn gezelschap en vooral droog herfstig weer. Een herfstbivaktocht kan niet veel meer hebben.

 

Praktische info

Vervoer naar de Eifel verloopt vlot met de eigen wagen. Via Eupen ben je snel in Monschau en van daaruit is het een 25min. rijden tot Ettelscheid. Met het openbaar vervoer geraak je er ook maar dan moet je het goed plannen. Schleiden en Gemünd zijn stadjes waar je met de bus kan geraken. Meer informatie kan je op de website over de Wildnistrail zelf vinden.

Kaartenmateriaal: je kan diverse wandelkaarten vinden over de omgeving, de ene op schaal 1:25.000, namelijk de Nationalpark Karte (wandelkarte nr. 50 des Eifelvereins) maar ook de waterproof kaart van 1:35.000 Nationalpark Eifel Ahrtal (Monschau-Bad Münstereifel) oftewel nr. 19 van Kümmerly + Frey.

Bevoorrading: in de stadjes Schleiden en Gemünd kan je voeding kopen, op diverse plekken langs de route zijn plekken om water bij te tanken (bv. Kamp Vogelsang of door aan te bellen bij bewoning).

Activiteiten van Hiking Advisor maken het mogelijk om op een laagdrempelige manier hiken te ontdekken. Wil je meer weten over hun aanbod, volledig georganiseerd door vrijwilligers, dan kan je hier terecht: www.hikingadvisor.be.