Seinsfeld – Eisenschmitt (11,5km)
Het is herfst en dan genieten we graag van de kleurrijke bossen. We kiezen voor een bosrijke omgeving in de Eifel die we nog niet verkenden: de Kylburger Waldeifel aan de kant van Oberkail. We rijden naar Seinsfeld en net na de middag (het is ongeveer 2u rijden vanuit Diest) komen we aan in het kleine dorpje. We parkeren de wagen net voorbij de kerk naast de weg op een stukje grasland.
Het is mistig en het niffelt een beetje. De regenjas en -broek doen hun werk maar echt nat worden we voorlopig niet. Het is wel kil want het is amper 6°C. We stappen over een weg dat het Ardennen-Eifelpad zou moeten voorstellen. We volgen het pad het bos in en we krijgen waar voor ons geld: mist en geel-oranje tinten loofwoud tussen de groene sparren! We stappen tot aan een hutje waar we binnen kunnen zitten om wat te eten. Het wordt een late lunch. De klok tikt al tegen 13u30. We smullen van de wraps die mama Cynthia heeft voorbereid. Louis (6j) vraagt zich al een hele tijd af of we nog ver moeten stappen… En ja hoor. De oorspronkelijk voorziene route was geschat op 15km…
We gaan verder op stap door de mooie bossen en af en toe merk ik dat de kaart en de zogezegd aanwezige wandelroutes echt niet meer actueel zijn. Paden die overgroeid zijn, markeringen die te pas en te onpas tegen een boom hangen, paden die verdwenen zijn door bosbouw enz. Vervelend maar goed, dat gaat ook. We volgen na wat op en neer gaan een pad langs de Salm. Het zou een geologisch-educatief pad zijn maar dat was vooral zo in vervlogen tijden.
We geraken al bij al vlot in Eisenschmitt en Louis heeft het wel een beetje gehad… “Hoever is’t nog… ik ben moe… mijn benen willen niet meer mee… Mag ik een snoepje :)”. Na wat getreuzel, handjes geven en een zakje snoep geraken we door het dorpje en komen we aan de bivakplek, een grilhut. De hut zelf blijkt op slot maar onder het afdak waar hout gezaagd kan worden kunnen we droog zitten. We installeren onze tent op een mooi vlak stukje gras en er stroomt water uit de fontijn… ideaal! Omdat het zo kil is maak ik een houthakkersvuurtje op de kasseien net voor het afdak. De vuurput is 8m verder maar in de regen hebben we daar dan ook niet veel aan.
We eten een aperitiefje, ik sip van een whisky’tje en kook wat water voor de maaltijden. We eten ons buikje rond en genieten wat van de warmte van het vuurtje die de kilheid van de natte avond breekt. Na het eten, het is ondertussen toch wel 18u30… wil Louis graag de tent in. Met de donssloefjes van mama Cynthia is het tof en warm in de tent. Hij speelt een spelletje op zijn gsm terwijl Cynthia en ik nog wat napraten over de dag en de route van morgen. Ik verleg het vuurtje naar de vuurput en ruim wat op. We kruipen vroeg de tent in. Cynthia en Louis spelen Manillen, een typisch West-Vlaams kaartspel. Ik bekijk de route van morgen en niet veel later draai ik me in mijn slaapzak om snurkend in slaap te vallen.
Eisenschmitt – Oberkail – Seinsfeld (15km)
We worden vroeg wakker. Mijn matje is om 4u30 blijkbaar afgegaan… het ventiel heeft wat gelost. Ik blaas het even opnieuw wat bij en kan weer verder rusten. Tegen 8u20 komen we toch maar eens uit de tent. Het regent niet meer (deze nacht waren er enkele buien) en de zon laat zich zelfs wat zien. We ruimen de tent op en ontbijten in een waterzonnetje. Het is mooi met de hefstkleuren. We poetsen de tanden en gaan op pad.
Louis moet er een beetje inkomen maar eens op weg begint hij toch liedjes te zingen of te neuriën. Opnieuw is een pad van een oorspronkelijke route verdwenen en dat vindt Louis maar niets. Hij grommelt een beetje – net zoals ik – en na wat turen in het bos trekken we er maar los door. Het is eigenlijk behoorlijk fijn zo van de gebaande paden in het bos. Als we het mikpunt van het doorkruisen van het bos naderen merk ik dat er een draad staat. Er zijn nog wandelaars over gesprongen/gekropen. Dat is duidelijk. We kunnen zonder veel moeite de draad oversteken. We volgen een stukje een verharde weg en steken opnieuw door het bos. Louis vindt het nu wel leuk. Hij gaat zelfs af en toe een stukje voorop. We trekken wat foto’s nu de zon van de partij is en Louis laat zich ook gaan met het toestel. We volgen nu een pad van Auf den Hohen Marken naar Auf Metzenhausen.
Het is prachtig in het bos. We zijn nog niemand tegengekomen tot plots… een boswachtster en enkele kompanen die aan het werk zijn in het bos. En hup, nog eens 400m een dame op wandel met 2 honden. Alhoewel, het lijkt eerder omgekeerd ;). We stappen vlijtig verder want de honden blaffen wel luid. Louis en Cynthia hebben het er niet zo op. Gelukkig slaagt de dame erin de honden aan de ketting te houden. Ze lag wel bijna in de beek door de trekkende “hondjes”. We dalen nu wat af en komen opnieuw op een verouderd pad. Het is opnieuw roughwalking door het bos en het is plezant… tot ik plots “krieeets” hoor en een tak tegen mijn scheenbeen voel. Met afdalen op de bemoste flank is er tak omhoog geschoten en die heeft mijn broek gescheurd. Gelukkig is het enkel mijn broek en heb ik slechts een klein krasje op mijn scheenbeen. Vervelend want ik heb de regenbroek nog geen 4 maand… Niet leuk natuurlijk maar ik kan rekenen op een zeer handige schoonmoeder. Ze zal daar wel raad mee weten waarschijnlijk, as usual!
We gaan verder en komen nu aan een pad dat ons naar de noodzakelijke brug over de Salm leidt. We volgen nu een stukje route van gisteren om dan zuidelijk te stappen richting Oberkail. We pauzeren aan de bosrand onder een afdakje. Het is niet langer zonnig maar wel nog droog. Na wat te eten en het verkennen van de speeltuin door Louis gaan we weer verder. We blijven uit het dorpje en volgen de bosrand. Louis is wel wat moe en is blij als hij ziet hoe we vorderen. We gaan langs de Kailbach en komen zo in Seinsfeld. We wisselen de modderige schoenen in voor makkelijker schoeisel en rijden weg uit de herstpracht van de Kylburger Waldeifel. We zitten nog geen 10min. in de wagen of het begint te niffelen… We kijken naar elkaar en zeggen bijna tegelijk: “we hebben een prachtige tweedaagse gehad he”. Louis reageert rustig met “uhu” vanop de achterbank, helemaal verdiept in zijn spelletje op de gsm. Hij beseft nog niet goed dat we verwijzen naar onze huwelijksreis waarvan we 8 jaar geleden iets verderop in de Eifel ook zo genoten.
Kaartenmateriaal
Wij gebruikten de Wanderkarte 1:25.000 Kyllburger Waldeifel (wanderkarte nr. 25) uitgegeven door het Eifeverein. De editie 2003 die wij mee hadden wat echt verouderd. Het merendeel van de aangeduide routes was herlegd in de praktijk en vele wandelpaden waren veranderd of overgroeid. Brugjes stonden er gelukkig wel op, al moest je daar soms goed naar zoeken.
Overnachten
In de streek zijn zeker wat hotelletjes en campings. Dit stukje van de Kyllburger Waldeifel was echter minder goed voorzien van overnachtingsmogelijkheden. Wij verkiezen meestal om te bivakkeren in het wild maar kozen ervoor om nabij een grilhut te gaan staan (op de kaart een rood huisje met een vlammetje erin). Dit om de kans te krijgen om een vuurtje te maken. De streek ligt namelijk bezaaid met grilhutten of vuurplaatsen. Eén blik op de kaart en je kan zo je routes plannen. Wel opletten: net zoals elders in Duitsland is wild kamperen eigenlijk verboden. Door het op een gepaste manier te doen wordt het wel vaak getolereerd. Zo kregen we rond 21u bezoek van enkele lokale wandelaars met koplampjes. Na wat rondkijken trokken ze weer verder.
Bevoorrading
De dorpjes die we doorkruisten waren zeer rustig. Naast een kerk was er niet veel te bespeuren. Winkels of een eenvoudige bakker kwamen we onderweg niet tegen. Het is dus best om zelfvoorziend op stap te gaan. Water kan je wel op vele plaatsen vinden, aan bronnetjes bij grilhutten of in dorpjes waar vaak een fontein aanwezig is. Opgelet: het was is niet altijd drinkbaar. Soms kook je het dus best.
Into the wild 