Parc national des Ecrins – Opleidingsstage tot zelfstandig bergwandelaar Hiking Advisor (Frankrijk – juli 2020)

In volle Corona-tijden organiseerde Hiking Advisor – mits het respecteren van de geldende voorwaarden – een opleiding tot zelfstandig bergwandelaar. Na een theoriedag (module 1 uit de opleiding) konden de 7 participanten in dit traject deelnemen aan het praktijkweekend in februari of juni (module 2 uit de opleiding) om vervolgens hun opleiding af te ronden in de bergen met een stage in de Ecrins. De tocht ging begin juli door. Onbezorgd de Coronaperikelen achter ons latend vertrokken we met ons 8’en vanuit La Danchère.

La Danchère – Lac Lauvitel – Lac de Plan Vianney

Het tempo wordt aangevoerd door Veerle. Veerle is een sportieve dame uit Mechelen en houdt een mooi maar rustig tempo aan. Het is de eerste dag en er staan veel hoogtemeters op de agenda. We stappen gestaag door een borsijke omgeving langs een ruisende beek die liters water naar beneden stort. Het is wisselvallig met regelmatig wat zon. Heet is het gelukkig niet dus het stijgen valt goed mee. We stappen door tot aan het blokkenterrein net voor Lac Lauvitel. Hier doen we een staptechnische oefening: zonder rugzak met een zekere vlotheid en finesse ons voortbewegen over de grote blokken. Dit moet duidelijk maken wie zijn of haar evenwicht goed kan houden. Franky, naast mij de enige man in het gezelschap, beweegt zich vlotjes voort. Enkele van de dames wankelen wat in het begin maar vinden snel vertrouwen in de grote blokken. Sommigen huppelen terwijl anderen kiezen voor finesse. Vlotheid is overrated ;).

We stappen nog wat verder door het blokkenterrein om uitzicht te krijgen op het groenblauwe water van Lac Lauvitel. Franky weet ons te vertellen dat de vallei voor ons een verboden vallei is. Ik mag aanvullen met de info dat er vooral onderzoek gedaan wordt naar de evolutie van de fauna en flora zonder interferentie van de mens. Je kan dat bv. aan het strand zien waar boemen groeien tot tegen de oever. Indien er mensen zouden passeren zou dat niet mogelijk zijn. We lunchen met uitzicht op het mooie water en de omliggende flanken. De eerste vergelijking van de meegebrachte voeding wordt meteen opgestart.

“Wraps zijn gewicht/volume/kcal-gewijs een zeer goede keuze!”

De tocht gaat verder. Nu neemt Franky het even over. We vorderen nu op een groene flank met lage begroeiing. We steken een mooie waterval over en stijgen tegen een steeds steiler wordend terrein. De hitte neemt toe door de nu continue aanwezigheid van de zon en afwezigheid van de wind. Het is soms wat puffen maar al bij al vorderen we vlot tot aan Lac Sec. Deze groene vallei biedt al een prachtig zicht op wat een vallei op hoogte kan inhouden: een mooi stromend riviertje met in de verte een waterval, groene gras- en bloemige weiden afgewisseld met enkele achtergebleven sneeuwtapijtjes. Meer moet dat niet zijn!

Ik stuur enkele deelnemers op pad om een 4-tal bloemsoorten te herkennen op basis van een determinatiebundeltje. Het enthousiasme is beperkt. De overige deelnemers neem ik mee voor een valoefening op sneeuw. Sommigen zijn zeer enthousiast. Eleen kleedt zich helemaal om met een waterdichte broek en jas om zo veilig aan de glijpartij te kunnen beginnen. Ik maak een geul en ruim het vuil op de sneeuwplaat op. En hup, we zijn vertrokken voor 30min. glijplezier. We doen ook wat stapoefeningen voor een traversée over ijs en sneeuw maar dat is duidelijk bijzaak voor de deelnemers die eens willen proberen om bewust te “vallen” en te remmen.

We gespen de rugzakken op voor het laatste stukje stappen. Na wat gezigzag komen we hogerop nabij een elektriciteitspiloon. Het doel is nabij. Onze bivakplek is vlug gekozen want er staan muurtjes van een oude nederzetting die het mogelijk maken om de tentjes voor een groot stuk uit de wind te zetten, al valt die wind nu nog goed mee. De bivakroutine aanleren begint: eerst de tent/tarp, dan de slaapmatjes en -zak, vervolgens verfrissen en eten koken.

We eten onze maaltijden beschut uit de wind, zuiveren ons drinkwater al kokend, filterend of met druppeltjes chemische reiniging. Vervolgens oefenen we nog wat touwtechnieken: de zaksteek, achtknoop, platte knoop en een broekje worden geoefend. Het wordt rustig aan donker dus we ronden onze eerste stapdag af. Tijd voor welverdiende nachtrust!

Lac de Plan Vianney – Lac Labarre

De ochtendzon schijnt op onze tentjes. Er wordt al geeuwend ontwaakt. Mijn tentgenoot heeft niet bijster goed geslapen… zo’n 1500m hoger slapen voel je toch blijkbaar. Het is normaal dat je niet meteen nachtrust vindt als je voor het eerst in een tentje in de bergen ligt. Franky doet heel wat ervaringen voor het eerst op maar doet het allemaal mooi zonder geklaag. Supergast! Maar ja, wat had je verwacht, hij komt uit Limburg hé.

Tijdens het ontbijt spotten we enkele steenbokken. Met de verrekijker is er een troep van een 6-tal dieren te zien. Ze grazen hogerop op een groene flank in de ochtendzon.

Na het mooie uitschudden van de tent door Veerle kunnen we de rugzakken maken en vertrekken. We stijgen via een smal pad en zigzaggen onze weg tussen en over grote rotsformaties. En daar ben ik weer met mijn vervelende vraag “waar zijn we?”. Het zoeken begint. De ene met wat meer twijfel of het gezicht dan de ander. Met een uitgestreken blufpokersmoel wijzen de vingers her en der op de kaart. De meesten zitten juist, anderen vinden het met een klein beetje hulp.

Het pad is duidelijk maar wordt naar gelang we stijgen wat technischer. Net voor Haut de la Brèche du Périér moeten we af en toe onze handen gebruiken om stevig te blijven staan. De beloning van de noeste ochtendinspanning is de moeite: een prachtig uitzicht op de omgeving. En als extra kers op de taart krijgen we zicht op enkele gemzen die halsbrekende stunten uithalen op een steile besneeuwde helling. Prachtig om zien maar helaas heb ik er geen foto van kunnen trekken.

We wachten niet te lang op de kam want er zijn heel wat tegenliggers. Een andere groep geniet er ook van het uitzicht. Na wat korte instructies over de puinhelling die in het verschiet ligt en het feit dat de handen uit de lussen van de stokken moeten, gaan we op weg. Het zeer gevaarlijke stuk bij regen valt nu het zo droog is behoorlijk mee. Toch is het opletten geblazen want het pad ligt alweer anders dan de voorbije jaren… Die massa glijdt dus af en toe wel eens weg…

We dalen rustig aan af. Slingerend via een grote zigzag dalen we enkele 100’en meters af. Traag maar gestaag komen we nabij de Ruisseau Du Touret. Het water kabbelt rustig naar beneden en wij picknicken in de schaduw van de Larixen. Een voet wordt getaped tegen een opkomende blaar en na een korte rustpauze gaan we weer op pad. We passeren enorme massa’s bosmieren die hier een gezellige thuis hebben. Het tempo moet wat omhoog want anders worden we overladen door mieren. Gelukkig is het verderop beter. We genieten van de pracht en praal van de vele bloemen en planten die op deze flank groeien. Bijna alles staat in bloei! Het is mooi om zien en iedereen stapt vlijtig door. Met zicht op de afbrokkelende flanken van Tête de la Rame pauzeren we in het zonnetje. Er is weinig wind en elk briesje wordt verwelkomd! Als ik weer eens vraag waar we zitten worden de kompassen bovengehaald en volgt er spontaan een kruispeiling. Met meer zekerheid dan voorheen wordt bepaald waar we zitten.

We vervolgen onze weg en komen amper sneeuw tegen. Een touw is dit keer gelukkig niet nodig. De voorbije jaren had ik dat wél nodig op dit stuk van de route. Waar de steile flanken uitgesleten zijn door het water blijft vaak ook sneeuw bijeengepakt tot ijs hangen. Dit jaar is het echter heel warm geweest waardoor het meeste daarvan is gesmolten. We komen rustig aan bij de Col boven Lac Labarre. Een kleine 80m afdalen later staan we op wat vermoedelijk onze bivakplek zal worden. Ik laat de groep kiezen, twijfelen en beslissen over waar het goed is om te staan: “vanwaar komt straks de wind?, overstroomt dat hier als’t regent?, is dat eigenlijk wel vlak en zacht?…”. Ik houd ze ongeveer 20min. bezig op die manier om uiteindelijk onze tentjes op te stellen waar we ons oog het eerst op lieten vallen.

Opnieuw herhaalt zich de bivakroutine. Het vlot al bij de meesten. Anderen slagen er nog steeds in om het materiaal te laten rondslingeren als was het een ontploft Colruytrek. We koken samen en gaan dan in op het dierenrijk in dit mooie Parc National Des Ecrins. We herhalen onze toewtechnieken en ik ga verder in op de wolken en de evoluties van het weer. Het is nog een intensieve avond. Gelukkig wordt het afgesloten met een traktatie van Veerle die jarig is! Ze maakt voor iedereen rijstpap die ze zelf gedroogd heeft. Een hele onderneming waardoor we net de zonsondergang missen als we de col ophollen. Ach ja, de zon gaat morgen ook weer onder hé. We keren rustig terug en kruipen onder de wol.

Veerle: “Rijstpap voor iedereen! Ik heb dat niet voor niets gedroogd en meegebracht!”

Lac Labarre – Valsénestre

Het leven aan Lac Labarre ontwaakt in de schaduw van de berg. Het is gelukkig niet lang wachten op de eerste zonnestralen die over de kam schieten en ons verwarmen op deze frisse ochtend. We ontbijten en laten de tenten wat drogen in de zon. Het opruimen verloopt vrij vlot bij de meesten maar ondertussen hebben we ook enkele habitués in onze groep waarop het altijd wachten is tot de deadline ;). Maar goed, afspraak is afspraak en op het afgesproken uur kunnen we vertrekken.

Helena mag met het kompas in de hand eens exact op de azimutrichting lopen… na 150m beseft iedereen dat dat in de bergen geen lachertje is en je dus best voldoende markante punten aanduidt. Zo kan je vlot met je kompas in moeilijke weersomstandigheden toch nog de juiste richting uitstappen. Gelukkig hebben wij geen last van dat slechte weer en kunnen we het pad duidelijk zien. Off we go, op zoek naar de 3000 schapen die normaalgezien deze vallei begrazen. Het gaat vlot. Natuurlijk want Helena trippelt vanvoor en zet altijd een stevig tempo.

Samen met Veerle spreek ik af waar we een noodsituatie zullen simuleren. Veerle speelt geheel ‘familiegewijs’ dat ze haar enkel heeft omgeslagen. En ik ben de vervelende in de groep die aan de rest vraagt “wat nu?”. Er worden veel ideeën uitgewisseld maar zorg voor de patiënt is er niet echt… Daarop gaan we dan maar even werken de komende dagen ;). De simulatie koppelen we maar meteen aan een pauze. Ik geef wat uitleg over de honden die de schapen bewaken en aansturen. De ene soort, de patou’s, is wit om niet op te vallen, de andere soort is vaak zwart en wit om de schapen te drijven op instructie van de herder(in).

Het afdalen gaat iedereen behoorlijk goed af. Er wordt veel gebabbeld. Sommigen vergeten er zelfs het mooie landschap bij. Ik vang flarden op van luchtige maar ook minder luchtige gesprekken op. Toch prachtig om te zien hoe mensen na 2 dagen elkaars ziel bloot leggen en bespreken. Dat doet de buitenlucht dus met ne mens. We lunchen op deze groene alpenweide met niet ver onder ons een hele boel schapen. Er is echter geen hond te zien.

We stappen verder en Eleen managet de schapen die het bruggetje over de beek versperren. Ze kijkt me aan en ik kijk terug. Ze klapt in haar handen en hup de schapen zijn weg. Magic heet dat dan! We verlaten nu de groene weide en komen meer op rotsig terrein. Het pad wordt hard, stoffig en soms moeten we trapsgewijs naar beneden. We pauzeren nog even alvorens we het dorp binnenstappen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om uit te leggen hoe je het als groep in zo’n refuge of gite aanpakt.

De sfeer zit goed want iedereen heeft door dat het terrasje lonkt. En wat voor één: mooi onder de boom in de schaduw wordt zwaar nagedacht over wie wat wilt bestellen. Het eerste rondje is bescheiden maar bij het tweede rondje worden er ook al desserts besteld. Alles om de lokale economie wat te steunen he.

Na de welverdiende pauze vullen we onze drinkbussen bij aan de drinkfontein uit 1830 en trekken we door het pittoreske dorpje. We installeren onze tentjes op de verplichte bivakzone (de rest van de omgeving wordt als arboretum beschouwd en is gevoelig). Niet veel later krijgen we gezelschap van enkele Fransen en een koppel Belgen. Wij nemen onze touwen en gaan wat verderop wat verder met de opdrachten. Starten doen we met een nieuwe oefening op een blokkenterrein. Huppelend over los liggende stenen maken de stagedeelnemers rondjes. Het doel is om niet tussen maar over de stenen te lopen. Vervolgens schakelen we over op een simulatie van een rivieroversteek: alleen, met twee en met drie. Vervolgens oefenen we hetzelfde maar dan met het gebruik van een touw. Iedereen krijgt vervolgens nogmaals de kans om een broekje te maken met touw en ter vervollediging doen we er nog een mooie prusikknoop bovenop.

Het is nu tijd om te eten dus trekken we met ons materiaal naar de rivier. Franky en ik blijven wat hangen aan de tentjes omdat de dames zich nog eerst willen opfrissen. Als we op het afgesproken tijdstip aan de rivier komen loopt de helft nog quasi naakt rond… We zullen nog maar even wachten met den apperitief zeker? Wat later kunnen we beginnen koken. We zetten ons in de bedding van de rivier want daar is een beetje wind en zo hebben we minder last van de muggen en vliegen. Er wordt lekker gegeten. Er wordt zelfs een chocomousse stijf geklopt. En smaken dat het doet! Niet veel na het verdwijnen van de zon achter de kam kruipen we onze tentjes in.

Valsénestre – Lac De La Muzelle

Het is fris in het bos dus het wachten op de laatsten die zich klaarmaken voor vertrek gebeurt wat ongeduldiger dan anders. We gaan op pad en na een kleine 20min. stappen we al door de eerste zonnestralen van de dag. Het belooft een lange gestage rustige klim te worden met op het einde een stevige zigzag. Eleen en Eva leiden ons naar boven. Onderweg speel ik nog even een gewonde einzelganger in de bergen die uitgedroogd is en zijn knie verwond heeft. Er is al wat meer zorg dan voor Veerle. Gelukkig ;).

We eten iets en gaan verder op pad. Ongeveer 20min. voor de steile zigzag eten we onze lunch. Zo heeft iedereen voldoende energie om de beklimming van de col goed door te komen. Het gaat rustig en de wind blijft uit. Schuifelend door het stof banen we ons een weg naar boven onder leiding van Helena. Onze tempomaakster doet het heel goed. Dead slow is het tempo en iedereen komt vlotjes boven. Op de col is het wat frisser. Ondanks wat wolken pauzeren we er. Een jasje aan, gsm uit de rugzak en de eerste contacten met de buitenwereld worden gelegd. Franky en ik hebben onze vrouwen nog niets laten weten (omdat er geen bereik was) dus dat is nu de hoogste tijd. Idem voor diverse deelneemsters die het thuisfront informeren over hun al dan niet welbevinden in de bergen.

We kijken uit over enkele sneeuwvelden. Er is al een mooi pad gevormd maar dat betekent niet dat er niet opgelet moet worden. We dalen rustig af en nemen onze tijd voor de sneeuwvelden. Aangezien er niet zoveel sneeuw ligt laten we de lange broek en lange mouwen voor wat ze zijn. Een berekend risico als het ware want bij een val op de “sneeuw” zal je snel merken dat het eerder ijs is en dat kan scherp zijn en snijden in het vel. Bovendien is de reflecite van de zon op de sneeuw niet te onderschatten. Je kan vlotjes verbranden op een bewolkte namiddag. Maar goed dat we onszelf bij elke pauze insmeren.

We dalen af en zien het meer en de hut. Straks gaan we op bezoek in de hut voor een typische maaltijd. Onze tentjes zullen we opzetten aan de andere zijde van het meer. Dat is de afspraak met de huttenwaard, een lieve dame van eind de 40. Na een verfrissend drankje op het Corona-aangepaste terras zetten we onze tentjes op in gspreide slagorde en verfrissen we ons in de rivier. Stefanie weet het vlakkere terrein te waarderen na een woelige nacht in het bos. En ik geniet van de herwonnen frisheid na een goede wasbeurt.

Het is ondertussen tijd om aan tafel te gaan. In de hut krijgen we een tafel voor onze groep toegewezen. We gebruiken de sloefen van de hut zodat we de hut niet onnodig vuil maken met onze hikingboots. Er wordt wijn besteld… en dan volgen de soep, de pasta, het kaasplankje en het dessert. Amai dat smaakt! In de schemer wandelen we terug naar de tentjes. De extra uitstap naar het uitzichstpunt laten we voor wat het is. Het is bewolkt en de zonsondergang is al ver gedaan. 350m stijgen met een volle maag lijkt ons wat minder interessant. Moe en voldaan kruipen we de tent in.

Lac de la Muzelle – Lac Lauvitel – La Danchère

We vertrekken vandaag een uurtje vroeger, namelijk om 8u. Dit op algemeen verzoek van Franky want hij en ik zijn elke dag al wakker rond 6u30. We zijn vaak snel klaar. De tarptent is namelijk makkelijk opgeruimd. in combinatie met Franky’s goede routine ’s ochtends geeft dat een supertijd. Vandaag neemt Franky the lead voor het eerste deel van de dag. We lopen naar een steile wand toe over wat blokken en gaan dan over een zigzag verder. Ik blijf navragen waar we zitten. De nonchalence van “hier ongeveer” heeft bij velen plaatsgemaakt voor precisie. Als we bovenop de col zijn krijgen we niet alleen een mooi uitzicht voorgeschoteld maar ook laaghangende wolken. Ik simuleer nu een situatie en laat de deelnemers zich inleven. Het is gene kattenpis want het is een opdracht voor elke deelnemer en deze moet zich voorstellen dat het een dierbaar persoon is die in de problemen zit. De uitdaging zorgt ervoor dat de deelnemers alles moeten combineren wat we de voorbije dagen hebben geleerd. Iedereen begrijpt meteen dat het onderhouden van de aangeleerde skills essentieel kan zijn. Als afronding van de simulatie maken we nog even een draagberrie. Dat is wat luchtiger en gaat zeer vlot.

On we go door marmottencountry. We horen ze heel de tijd fluiten. Is dat om hun partners te waarschuwen of omdat onze benen zo mooi blinken in de zon van de zonnecrème? Who knows :). We genieten van het uitzicht want het is onze laatste dag samen in de bergen. Het is ook opletten geblazen op sommige stukjes. Voor het pad te smal wordt om te pauzeren lunchen we nabij een riviertje. Het wordt net geen siësta want we moeten de tijd in het oog houden. Er moet namelijk nog gezwommen worden.

We dalen verder af over een smaller wordend pad. We moeten soms onze handen gebruiken en dus gaan de handen uit de lussen. Enkele technische passages lager zien we Lauvitel plage zoals we deze kant van het meer noemen. Het gaat vlot vooruit en voor we het weten staan we met onze voeten in het water. We pauzeren 40minuten aan het meer en dalen dan in één trek, of toch bijna, naar la Danchère. En er wordt gezwommen… niet lang maar toch. Ik zet me even op een steen in het water om mijn voeten wat af te koelen. Het water is best aangenaam zo. Om te zwemmen is het echter wat fris maar dat houdt Veerle, Eva en Helena niet tegen. De durfal Veerle duikt zelfs het meer in. Bij Eva en Helena is het een voorzichtige poging.

Als we aankomen in La Danchère hebben de deelnemers de 1500 hoogtemeters in 3 mooie etappes van 500m afgedaald. Met het terras in zicht wordt de tocht afgesloten met een goede recuperatie: melkproducten via de ijsjes of de nodige “Chantilly” bij de taart of koffie.

Kaartenmateriaal

Wij liepen IGN-kaart 1:25.000 met nr. 3336ET Les Deux Alpes (Olan.Muzelle). De kaart is duidelijk en de belangrijkste paden waaronder de GR en zijn varianten staan erop. De markering onderweg is niet altijd even duidelijk maar de paden zijn op zich wel goed zichtbaar. Op de rotsige passages waar je even het pad zou kunnen kwijtgeraken doen ze wel hun best om de wit-rode GR-markering duidelijk aan te brengen.

Overnachten

Overnachten is in het parc national des Ecrins niet moeilijk. Er zijn diverse refuges en gites. Wij kozen voor een wildbivak omdat dit is toegestaan op de meeste plekken in het nationaal park.

Bevoorrading

Bevoorraden kan je beperkt in de refuges en gites. Water kan je vaak vinden aan de meertjes maar het is opletten bij sommige meertjes omdat er veel schapen leven. Wij zuiverden ons water via een filter (lifestraw), druppeltjes of kookten ons water. Er is weinig winkelgelegenheid in de bergen. Gas en dergelijke kan je wel inkopen in Le Bourg d’Oisans waar je diverse buitensportwinkels en enkele supermarkten kan vinden.