Cairngorms (Schotland – januari 2017)

Na onze trip in de Noord-Westelijke Highlands van Schotland zakten Pieter, Wim en ik af naar Aviemore om ons op te frissen en onze tocht in de Cairngorms voor te bereiden. Het stadje is een uitvalsbasis voor wie Cairngorm National Park wil verkennen. En dat zijn buitensportliefhebbers van verschillende slagorde. In de jeugdherberg waar we onze intrek nemen voor de nacht ontmoeten we ijsklimmers, hikers, trailrunners, toeristen op sneekers enz. We sorteren onze voeding voor de tocht terwijl onze kleding en de tent in de Dryroom liggen te drogen. Het zal een driedaagse worden met de optie tot een verlening met één dag.

Glen More – op de flank van Carn na Criche (11,5km)

Onze bestemming kunnen we nu gelukkig wel aangehouden worden (zie het andere verslag van ons bezoek aan Schotland) en  ’s ochtends rijden we voor dag en douw naar de parking aan de rand van Glenmore Forest Park. We ontmoeten enkele Schotten die er gekampeerd hebben. Ze komen net uit de Cairngorms en liepen een vrij gelijkaardige route aan die wij gepland hebben. Terwijl Wim en Pieter een oplossing zoeken voor de parkeermeter (we hebben geen kleingeld en de machine heeft het moeilijk met onze betaalkaarten) krijg ik heel wat info van de kampeerder. Heel wat actuele feedback van het terrein later gespen we de rugzakken op en gaan we op pad. We steken de weg over en zitten al vlug op een mooi aangelegd pad. We steken de rivier over via een brugje en stijgen tot boven de diep uitgesneden rivierbedding.Het is een mooi pad en we vorderen vlot. Er is wat wind maar door de aangename temperaturen (het is minstens 5 à 10°C) valt die behoorlijk mee.

Ons staptempo gaat omhoog maar mijn knie heeft het toch liever wat trager. Wim en Pieter zijn als eersten aan de Chalamain Gap, een mooie kloof met blokkenterrein. De stenen zijn gelukkig niet glad waardoor we behoorlijk vlot vorderen. Pieter draagt een zware rugzak (hij draagt de Hillebergtent én de Trangia) waardoor hij toch liever wat voorzichtigere stappen zet.

Daarna wordt het terug een aangenaam pad en de heren trekken het tempo weer op. Ik vorm rustig de achterhoede. Bij het oversteken van de Lairig Ghru kiezen Wim en Pieter een andere route om aan een klein plateau te geraken waardoor ik even het voortouw neem. Er zitten hier enorm veel fazanten en hoenders. Ze maken een leuk korrelend geluid waardoor we ze goed kunnen spotten. Ze op de foto krijgen is een ander paar mouwen want ze zijn fotoschuw.

We pauzeren uit de wind en eten een warme maaltijd. Terwijl bekijken we de route want het wordt een lange beklimming met een relatief gevaarlijke richel. Na de pauze beginnen we eraan. We stijgen via de flank van Sròn na Lairige tot de top van 1184m. We hebben nu nog af en toe zicht op de vallei onder ons maar al snel trekken de wolken over de hills waardoor we met weinig zicht over de richel moeten. We vorderen traag omdat we heel wat tijd nemen om van de omgeving te genieten, ook al is er niet veel zicht. We wandelen voor het eerst echt door een wit tapijt van ijs en sneeuw.

Nabij Braigh Riabhach (1296m), de derde hoogste top van de UK, lopen we volledig op kompas. We nemen er zelfs de gps af en toe bij om bij te sturen maar al bij al houden we goed onze richting. Aangezien de namiddag al goed gevorderd is, wordt het tijd dat we uitkijken voor een bivakplek. Ik wil nog graag het riviertje voorbij dat de Falls of Dee voedt waardoor we een half uurtje later toch over Einich Cairn (1237m) passeren. Hier gaan we even letterlijk en figuurlijk de mist in want we draaien iets teveel noordelijk. Wim en Pieter merken het op aangezien ze op wat afstand van mij volgen.

We doen een poging om de tent op te zetten maar door een windstoot vliegt de tent over ons heen. Tijd om een alternatief te zoeken beslis ik snel met een iets te luide stem. We pakken de tent in de whiteout terug bijeen. Pieter voelt zich niet goed bij nog 3u wandelen naar de bothy dus we dalen af naar lagergelegen terrein om wat minder last te hebben van de wind. Wetende dat het snel donker wordt gespen we de rugzakken terug op, steken nog vlug wat Fore, Snickers en Nougatti in onze mond, en beginnen de afdaling met kompas en gps in de hand. Wim spurt vooruit “om richting te geven”. We zien hem nog net in de whiteout maar veel richting valt er niet te geven aangezien hij me amper hoort roepen om bij te sturen.We volgen niet veel later gelukkig een riviertje dat de Allt Luineag voedt. Na ongeveer een kwartiertje komen we op een plekje uit dat relatief vlak lijkt. Eens de tent op staat – de koplampjes zijn al enige tijd aan – en de sneeuwpikketten ons het gevoel van een stevig verankerde tent geven, wordt de sfeer weer wat gemoedelijker. Ik mag het laatste warme water besteden aan een warme maaltijd terwijl Wim en Pieter een eenvoudig soepje consumeren. Nog wat UNO en ik val al snel in slaap. Wim en Pieter genieten nog wat van Cognac en Whisky alvorens ook zij figuurlijk de geest geven. Het was een intensieve namiddag en de rust hebben we welverdiend.

 

Carn na Criche – Corrout Bothy (6km)

Na een goede nacht slapen – we hadden het nodig – worden we wakker met weinig sneeuw. De temperaturen blijven rond het vriespunt waardoor de neerslag vannacht met één bui heel wat sneeuw weggevaagd heeft. We kruipen uit de tent en de zon staat aan de hemel. Een donsjas is eigenlijk totaal niet nodig. De tent geraakt vlug opgeruimd en al snel zijn we op pad.

We overzien nu ons pad van gisteren met de restjes sneeuw die er nog liggen. We stijgen van 1100m naar de The Angel’s Peak op 1258m, de 5e hoogste top van de UK. Het is even zwoegen maar het uitzicht is adembenemend met een frisse bries – uhum – gierende wind op de achtergrond. We dalen af en om vervolgens Cairn Toul (1291m) te beklimmen. We nemen de tijd om wat foto’s te nemen van de corniches en de vallei onder ons. Het is echt genieten. Ook Pieter en Wim zijn de whiteout van gisteren helemaal vergeten. Zeker wanneer ze hun afdaaltechniek bijstellen tot “slide your ass down”.

We vervolgen onze tocht en komen via een blokkenterrein aan Stob Coire an tSaighdeir (1213m), de laatste top op ons lijstje van vandaag. Al glijdend dalen de heren af. Net niet tot in een beek. Ik verkies het verticale dalen met beide voeten in de sneeuw, of ijs, want het was soms behoorlijk aangevroren. Met zicht op Devil’s Point (1004m) zoeken we ons een weg voorbij de corniches om af te dalen. Wim vertrouwt het zaakje niet echt en ik neem het voortouw. Ik daal vlot af over een drassige flank en zet mijn hielen stevig in de ondergrond. Wim en Pieter volgen rustig eens ik onder de voeten uit ben.

Het is aangenaam weer ondertussen en we dalen verder af langs de Allt a Choire Odhair. Onderweg komen we Simon tegen, één van de Welshmen die later op de namiddag ons vervoegt in Corrour bothy. We zijn niet veel later aan de bothy en vinden het niet erg om de namiddag rustig door te brengen met het drogen van de ten, het filteren van water en het op orde brengen van de rugzak. Ik maak van de gelegenheid gebruik om me wat te wassen terwijl Pieter de werking van de waterfilter verkent.

Wim is ondertussen hevig in gesprek met Hugh, de tweede Welshman in de bothy. Het is duidelijk voor Wim en mij dat we in de bothy willen slapen. We zijn dan sneller op pad de dag erop en het is ook aangenamer pakken dan in de tent. Pieter twijfelt nog even maar als het begint te miezeren gaat ook hij overstag voor een nachtje op de vloet van de bothy. Simon en Hugh blijken twee commerciële gidsen op training te zijn. Hugh is eigenlijk een Welshe variante van Dieter V.H. in combi met Bjorn D.. De ene grappige opmerking wordt gevolgd door de volgende schunnige bemerking. We lachen ons een kriek en als het donker wordt wisselen we bij kaarslicht straffe verhalen uit. Pieter is stil maar vult gericht maar raak af en toe een conversatie aan. We evalueren met Hugh en Simon de opleidingsprogramma’s tot bergwandelgids en etaleren onze strafste annekdotes. De whisky gaat rond en later is het de beurt aan de hete chocomelk. De avond vordert vlot en tegen 21u30 beseffen we dat het toch tijd wordt om onder de wol te kruipen.

Corrour bothy – Jeep’s place (11km)

Bij het krieken van de dag, neen hoor, het is al lang licht, worden we wakker. We ruimen vlotjes op en als de rugzakken klaar zijn nemen we afscheid van Hugh en Simon. Ze bedanken ons voor ons aangenaam gezelschap want de vorige nacht in de bothy werden ze blijkbaar net niet overmeesterd door een bende Schotten. We laten hen eerst vertrekken omdat we vermoeden dat ze een hoger tempo lopen. Ze hebben een lichtere rugzak en gaan  een gelijkaardige route volgen als ik uitgestippeld heb. Gisteren zag ik namelijk een pad lopen dat de Ben Macdui (1309m) rechtstreeks benadert zonder al te veel omwegen. Hugh was ook overtuigd van het pad en gezien een verrekking in zijn rechterbeen is het ook voor hen een ideale keuze. Na een kort fotomoment gaan de heren op pad terwijl wij nog even rondkijken.

We laten de bothy netjes achter ons en zijn tevreden van ons verblijf. We steken de River Dee over aan de brug en vervolgens het pad naar links doorheen de brede vallei. Na ongeveer anderhalve kilometer geef ik het teken aan Wim om het pad omhoog te volgen. De beklimming of direct ascent prikt een beetje in mijn longen door de stoffige bothy. Toch één nadeel aan zo’n bothy voor mensen met allergie… We drinken wat van het stroompje Caochan na Cochaiche dat zijn weg naar beneden zoekt en gaan weer op pad.

Ondertussen halen we Hugh en Simon terug in. Ze zijn een beetje onder de indruk dat we hen zo vlotjes inhalen met de duidelijke zwaardere backpacks. Omdat we voor hen op gaan kiezen wij de directe route naar de zuidelijke flank van de Ben Macdui (1309m) via een blokkenterrein en vervolgens een besneeuwde richel. Al snel staan we op de tweede hoogste top van de UK. Ik vond het uitzonderlijk leuk om toch even die direct ascent af te ronden via de sneeuwhelling want daarvoor was ik gekomen. Ondertussen sluiten ook Hugh en Simin aan op de top.

We lunchen uit de wind, voorzover dat mogelijk is, en wachten niet al te lang om terug aan te zetten. De wolken bedekken de top en we volgen de Cairns of steenmannetjes die ons de weg wijzen. Wim schiet vooruit en het is moeilijk om hem bij te houden én terwijl te navigeren. Hij heeft het koud en neemt het niet zo serieus qua navigeren. Na een “momentje” verkeerd lopen nabij Lochan Buidhe (1125m) en een kort overleg schiet hij over het pad verder. De optie om langs Cairn Lochan (1215m), Stob Coire an t-Sneachda (1176m) te passeren is voor Pieter en mij niet langer valabel. We laten Wim vooruit lopen. Het pad is gelukkig duidelijk en de wolken maken plaats voor zon en open hemel. Pieter daalt, gezien mijn vermoeide knie, sneller af en ik geniet rustig van de afdaling. Af en toe trek ik een foto terwijl kleine groepjes opleiding krijgt om hun winterskills uit te bouwen op de flanken van The Great Slab en Coire an Lochain.

Traag maar gestaag vorder ik over het aangelegde pad met grote stenen en kom ik aan bij het Base Station van het Cairn Gorm Mountain station. Er is veel beweging op de parking. Pieter heeft al een lift beet en haalt de jeep op de lager gelegen parking. Na een kwartiertje pikt Pieter Wim en mij op. We rijden moe maar voldaan naar Aviemore.

PRAKTISCHE INFO

Vervoer

In Schotland kan je op diverse manieren geraken. Wij verkozen om met de eigen wagen te gaan en via DFDS Seaways de ferry te boeken van Duinkerke naar Dover. Heen kozen we voor een Economy ticket en voor de terugreis voor een Premium. Dit laatste kost ietsje meer maar geeft je een marge van 72u om eerder of later terug te keren. Zeer handig om in te spelen op het snel wisselende weer in de UK.

Overnachten

In Schotland kan je overal je tent opzetten als je te voet bent. “You just have to be sensible about the right of access” was de raad van één van de Schotten die we tegen gekomen zijn. Wij kozen ook twee maal voor een gezellige hostel van  Hostelling Scotland: Stirling en Aviemore. Beiden boekbaar via de site van SYHA of booking.com. Onze overnachting in Aviemore was iets duurder omdat het een Schots skioord is.

In Schotland kan je ook overnachten in bothies, kleine shelters die vaak niet veel voorstellen en niet altijd garantie geven op een veilig onderkomen. Je kan de bothies op voorhand even checken via de website van de Mountain Bothies Association.

Bevoorrading

In de omgeving is er heel wat bevoorrading mogelijk. Wij namen onze maaltijden (vriesdroogmaaltijden van Real Turmat), eigen tourbrood en tussendoortjes mee met een reserve voor één dag. Maar wie inkopen wil doen kan dat zeker en vast in Aviemore waar je een Tesco en een pak outdoorshops kan vinden (bijna ellen dagelijks open).

Kaarten & navigatie

We gebruikten de Ordnance Survey Explorer Map OL 57 van Cairn Gorm & Aviemore van 1:25.000.

Naast de gewone stafkaart gebruikten we een Garmin GPS ter ondersteuning. Deze hebben we uiteindelijk slechts enkele keren gebruikt voor deze luswandeling. In de Cairngorms kan je wel eens in de wolken, mist of whiteout wandelen. Een gps is dus wel een handig hebbedingetje als je er de bergen intrekt.

Materiaal

De tent die gebruikten was een Hilleberg Nallo 4 GT, een ruime tent voor 3 volwassenen. Qua kledij kon ik rekenen op mijn Ref Fox X6 GTX-jas om me te beschermen tegen wind en regen. Als kookvuurtje konden we rekenen op een Trangia. De methanol waarmee we kookten kan je best wel op je lichaam bewaren of wat opwarmen voor gebruik in de winter.