The crazy bunch
Na een lekkere maaltijd en depackage in de ontspanningsruimte van het berghotel op zaterdagavond, staan we zondagochtend op om aan onze bivakstage te beginnen als sluitstuk van de Cursus Zelfstandig Bergwandelen van Hiking Advisor. De ochtend is wat druilerig en snel wordt duidelijk dat een onweer roet, of eerder veel water, in het eten zal gooien. Tine, de aspirant die haar opleiding tot Instructor Moauntain Walking & Trekking afrondt, overlegt met me om te kijken hoe we het gaan aanpakken. De liftjes naar Croix de Chamrousse gaan mogelijks niet werken wat een alternatieve aanloop van onze route vereist… Ondanks telefonische pogingen lukt het niet om te weten te komen of en wanneer de liftjes ons tot de top boven Chamrousse kunnen brengen. We trekken dan maar in de gietende regen naar het centrum van Chamrousse. Onze delegatie bestaat uit twee wagens met daarin naast Tine en mezelf de immer wijze Els, de “ik heb heel wat op mijn palmares maar denk toch dat ik nog iets kan bijleren” Lieve, de rustige “ik start misschien wel even een gidsenbureau op in Kirgizië” Marlies, de “ik hou niet van puinhellingen maar sta toch graag bovenaan” Sofie, de “I got this met mijn klein rugzakske” Kwinten en last but not least de “ik benchmark mijn eigen hikingaanpak graag eens aan dievan u Yanick en by the way, starten we een Iberico-kaasbedrijfje in de tussentijd?” Ward.
Een douche om in te lopen
(400m stijgen, 100m dalen)
Omdat er pas op de middag beslist zal worden of de liftjes opengaan, besluiten we om nog even iets te gaan drinken in het Hard Bosses Café. Dat blijkt een goede keuze want het giet. Niet zoals we dat kennen in België maar zoals dat gebeurt in de UK: 30 seconden zijn genoeg om doorweekt te geraken. We eten er nog even een panini als lunch en kijken hoe we eventueel een alternatieve aanloop van onze route kunnen maken. Als ik nog even pols bij het toerismekantoor en de verkoopster van de tickets voor de liftjes blijken geen van beiden info te hebben over het al dan niet opengaan van de liftjes. We besluiten dan maar te vertrekken. Regenbroeken en -jassen aan en hup met de geit, de regendouche in. Op een zeer rustig tempo wandelen we over de skipiste het dorp op 1650m hoogte uit. Via de GR 549 in NO richting gaat het zo over de kale flanken boven Chamrousse. We stijgen tot aan een kleine col en dalen wat om dan via de bossen nabij La Grande Aguille verder te stijgen naar Lacs Robert tot een hoogte van 2005m. Tine leidt de groep en laat enkele deelnemers de route bepalen. Het is een mooiere start dan met de liftjes, al kost het ons wat meer inspanning en een vertraging met 4u op ons oorspronkelijke schema. Het weer is ondertussen gelukkig verbeterd. We stappen lustig verder en dalen tot een splitsing. We beslissen voor de meest directe route naar Refuge de la Pra te volgen om zo morgenvoormiddag wat tijd in te halen. Het weer is namelijk zeer wisselvallig en extra uitdagingen zo laat in de namiddag inbouwen is misschien een wat zware start aangezien de meeste rugzakken meer dan 16kg wegen.
Het ziet er opnieuw donker uit nabij Lac Léama en we horen wat gedonder achter ons. Ward komt alvast met een eerste Wards wandelwijsheid: “na het gedonder heb je 30min. alvorens de eerste druppel valt”. Hij blijkt bij toeval gelijk te krijgen. Helaas heeft hij net zijn regenjas en -broek uitgespeeld. Vrij snel halen de druppels ons bij en begint het opnieuw te regenen. We wandelen nog even door tot we net voor Lac Longet onze tentjes opzetten. Het gaat niet allemaal even vlot met die regen maar al bij al lukt het ons om de binnententjes enige natheid te besparen. Nadat de tentjes opstaan trekt de lucht weer open en kunnen we van het laatste zonnetje genieten om ons avondeten verorberen. Het ene is al lekkerder dan het andere. Opgetrokken neusjes of gevatte opmerkingen kruiden het diner. Nadat we nog wat water filteren uit het meer geeft Tine nog even een glasheldere uitleg over hoe je een UTM kan berekenen. Ze laat de deelnemers aan de slag gaan om de exacte UTM te bepalen voor de Refuge de la Pra die we morgenvroeg zullen passeren. We maken ook nog even samen een broekje van touw en een aansluiting op een gespannen lijn via een prusik. Moest het nodig zijn kunnen we zo mensen een veiligere passage bieden op steilere flanken of gevaarlijke sneeuwpassages. Maar dat blijkt later hypothetisch aangezien alle sneeuw weg is en de steilere flanken overwonnen worden door onze crazy bunch.
We sluiten de dag af met een gezamenlijk dessert. Het blijkt elke dag een toppertje. Ondanks de late suikers en lactosedossis is het nogal kil met al die vochtigheid. Tine tovert daarom een liedje met bijhorende opwarmoefeningen uit haar Jack Wolsfkinkap: Joe from the buttonfactory. Ward neemt naadloos het initiatief om iedereen uit te nodigen voor een stretchingsessie. Hij slaagt erin om gedurende de hele oefening ook bijhorende annekdotes te vertellen, met de nodige hilariteit tot gevolg. Wat later keert de rust weer en trekken we allen onze tent/bivakzak in.
Steenbok op bezoek bij Lac Blanc
(700m stijgen, 500m dalen)
Na een rustige nacht blijkt de slaapervaring bij de meesten sterk te verschillen. De ene sliep goed, de ander wat minder. We starten met een fijn ontbijtje en ruimen zeer vlot alles op. Vandaag stellen opnieuw 2 deelnemers de route van de dag voor en trekken anderen afwisselend de kop om zo vertrouwd te geraken met de kaart en de routemogelijkheden. We wandelen tot aan de Refuge de la Pra waar we een pauze nemen om de UTM van gisteren te checken en water bij te tanken. We stijgen verder tot aan de Lacs du Doménon en Marlies neemt de kop.
Het zijn prachtige meren maar plots is er ook nog ander water dat zichtbaar wordt. Het is Wards waterzak die lekt. Het slangetje blijkt losgeraakt te zijn en hij heeft al snel een natte broek. Met de nodige kwinkslag trekt hij zijn plan en bij de lunch, net ten Noord-westen van het Lac du Grand Doménon, neemt hij de tijd om alles te laten drogen en water te filteren om zo zijn voorraad op peil te houden. Hij blijft goedlachs en vertelt ronduit.
Ik heb keigoed eten mee: Ibericokaas zweet niet zoals die andere kazen. En weet ge wel hoeveel kcal er in een bifiworstje zit?
Ward
We lunchen met zicht op de prachtige omgeving rond ons. Na een fijne pauze, incl. lesmoment over de kaarlegende (rug, geul, blokkenterrein, hoogteverschil tussen hoogtelijnen enz.), gaan we onder leiding van Ward bergop richting de Col de Freydane (2646m). De route op de kaart blijkt niet langer dezelfde als de GR-markering aangeeft. Gelukkig voor ons gaat het vlot omhoog doorheen de puinhelling. Het is soms wat puffen want de zon is aanwezig. Op de col staat helaas wel wat wind maar we trekken onze jasjes aan om de oriëntatieroos te checken die in de voorbereiding gemaakt werd. De azimuts of kompasrichting van de omliggende toppen blijken te kloppen. In de afdaling blijkt dat we toch nog wat gletsjers te zien zullen krijgen onder la Croix de Belledonne. Het is Kwinten die ons op het goede pad houdt. Helaas is het opletten want her en der wordt er wat gegleden op het puin. Dat heeft lichte schaafwonden tot gevolg. Els is er snel bij om te verzorgen. Topdame die Els!
De afdaling over het rotsige terrein vergt focus en staptechnieken. Het is wat zoeken voor iedereen om een aangenaam tempo te vinden maar Kwinten brengt ons zonder verpinken tot aan de rivier. Tine en ik helpen de deelnemers veilig oversteken. Van een doorwading is geen sprake aangezien het snelstromende water slechts enkeldiep is. Er wordt gehuppeld en gesprongen en op 5min. is iedereen aan de juiste zijde van de rivier. Lac Blanc blijkt effectief bleek te zijn door de vele sedimenten die meegespoeld worden. Wij stappen nog wat verder tot aan de kleinere meertjes op een hooge van 2119m. Er zijn mooie afgeschermde bivakplekjes. De stenen muurtjes bieden wat comfort tegen de wind maar blijken later ook goed te zijn om grenzen te bepalen voor een overijverige steenbok. Enkel klimmer slapen onder een rots en geven ons fiat om in hun nabijheid de tentjes op te zetten. We wassen ons eerst even en zetten dan pas de tentjes op zodat we niet veel voor 19u klaar zijn om te eten. Tine geeft een inleiding in het weer en ik rond de avond af met nog enkele knopen. De ondergaande zon vereist soms de aandacht van de deelnemers en terecht: het is hier supermooi. De grote pieken van de Belledonne aan de ene zijde, de zon die verdwijnt achter het Chartreusegebergte aan de andere zijde en rondom ons een steekbok en haar jong die her en der hun kop laten zien.
Na opnieuw een lekker dessert en bijhorende dans sluiten een prachtige dag zonder regen af. We kruipen de tentjes in en al snel is iedereen in dromenland.
De langste dag
(750m stijgen, 700m dalen)
We dalen af naar de Ravin des Excellences. Het is helaas een zware nacht geweest voor enkelen dus we starten rustig aan en Lieve doet dat supergoed. We komen op een kruising van paden en zien dat de herder zijn schapen naar beneden stuurt over het pad. We wachten even maar gaan dan toch door omdat de schapen door enkele andere wandelaars (op een aansluitend pad) de schapen verdrijven naar de flanken rondom ons met steenslag als gevolg. De herder is niet happy maar een mensenleven gaat nog steeds voor op dat van een ordelijke schapentroep denken we dan… Het is warm en de zon steekt al.
Aan de Refuge Jean Collet (1942m) houden we een pauze en schieten we nog wat met ons kompas om een oriëntatieroos te controleren. Ik geniet er van de Snickers en vraag naar het laatste weerbericht. Al snel gaat het over onze “zware” rugzakken en vanwaar we komen etc. Niet veel later trekken we er opnieuw op uit om te stijgen naar de Col de la Mine de Fer. We lunchen, houden enkele lesmomenten en trekken verder. Opnieuw is het Ward die op ieders gezicht een lach tovert met zijn wilde annekdotes of grappige vertelstijl. Een man met het hart op de juiste plaats.
Het is opnieuw dalen over een blokkenterrein om dan via een puinhelling te stijgen naar de Breche de Roche Fendue. Niet evident in de hitte maar als we boven komen kunnen we met zijn allen weer genieten van een prachtig zicht. Niet veel na ons komt een man uit Grenoble ons vervoegen om, na te horen dat we uit België komen, wat te vertellen over een Indisch restaurant in Antwerpen. De man geeft blijk van Franse humor. Ben Crabé is er niets tegen (No offence Ben). We dalen af en het pad blijkt een ware uitdaging te zijn door het continu stijgen en dalen over de flanken onder de Mointe de la Scia, Pointe du Sifflet. Het is Sofie die het laatste stukje voorop loopt. Ik geniet van de droge humor van Kwinten maar we maken ook ruimte voor een serieus gesprek over maatschappelijke uitdagingen en de meerwaarde die eenieder kan en mag hebben in de samenleving. Net voor we aan het meer komen laat Marlies merken dat het vat af is. De pffff maakt meteen plaats voor blijheid als we de Pas de la Coche met het bijhorende meertje zien.
Yes, we zijn er verdoeme!
Sofie
Na het opzetten van de tentjes en het filteren van wat water wordt de apperitief geserveerd: zoutstokjes en paprikanootjes. Niet veel later eten we samen. Tine kan de deelnemers informeren dat de volgende dag waarschijnlijk niet veel onweer of regen zal geven, in tegenstelling tot wat het eerdere weerbericht aangaf. Om toch nog even samen iets educatiefs te doen maken we nog even een draagsysteem voor een slachtoffer. Lieve maakt zich ongerust over haar wandelstokken maar Sofie blijkt – who else – een prima slachtoffer in rust. Met een big smile blijft ze gewoonweg liggen terwijl de oefening al even voorbij is. Tine tovert chocomousse uit mijn rugzak en we doen, gezien de lange stapdag van 12u (onderweg – ongeveer 8 stapuren), nog een stretchingsessie onder leiding van Ward. Opnieuw wordt er gelachen en gegierd. Lieve slaagt erin om samen met Els – all private and in the dark – nog een skinnydip in het meertje aan Pas de la Coche te nemen. Moe maar zeer voldaan kruipen we allen onder de dons.
Les sept Laux
(650m stijgen, 500m dalen)
Het is een mooie ochtend en het opruimen verloopt opnieuw prima. We starten een half uurtje vroeger dan de andere dagen om op veilig te spelen. Later blijkt dat een goede keuze te zijn. Het is Els die nu de kop trekt richting Pas du Pin over de GR 738, een samenvoeging van de Regiocodes van de Isère en de Savoie, waarvoor de Belledonne de grens vormt. We zien een groep jongere steenbokken op de flank tijdens onze pauze. Ze laten zich rustig fotograferen en ééntje komt zelfs even showen dat zij hier de baas zijn.
We stappen verder en stijgen tot aan de voet van een blokkenveld. Een laatste plaspauze en nog wat energie bijtanken alvorens we de helling aanpakken. Voor een trailrunwedstrijd van 164km staan her en der langs het pad oranje vlagjes. Die maken het makkelijker om de route te volgen.
Ward is opnieuw leider van dienst. Het gaat traag maar gestaag over grotere en kleinere blokken steen. Halverwege houden we even halt om op adem te komen en een kleine weddenschap af te sluiten: wie weet hoeveel vlagjes er nog staan tot op de col krijgt een drankje van mij! Ward en Kwinten doen nog een poging om ze te tellen vanop afstand. Lieve en Sofie slaan er meteen een slag in. Sofie blijkt daar goed in te zijn want ze heeft het juist (24 stuks – ze mocht er ééntje langs zitten en kreeg door haar gok met 23 vlagjes later op de dag een thee). De vreugde is groot als we op de Col de la Vache (2535m) aankomen. We nemen een late lunch en trekken wat zotte foto’s.
We dalen vervolgens af maar het is echt technisch glijden en stappen, huppelen en evenwicht zoeken op de steile helling. Ward vervloekt het en ook enkele dames verkiezen toch wel “een ander type pad”. Als echte pro’s dalen we alsnog verder af om dan na een korte pauze een noodsimulatie te doen. Iedereen doet het zeer goed, ook al is het een confronterende oefening. We vervolgen onze route langs de GR738 en komen met enkele druppels regen aan nabij Lac Cottepens, Lac Carré en de Refuge des Sept Laux. We vragen waar we mogen bivakkeren en zetten meteen de tentjes op. De regen komt nu in kleine druppelbuien maar als we op het terras zitten van de hut om er iets te drinken en te genieten van een tarte de myrtille blijft het droog. Tine en ik ronden nog wat lesthema’s af en we maken ons klaar voor ons diner. Halverwege het eten aan onze tentjes krijgen we een stortbui over ons. We kruipen even in de tenten om dan wat later terug met open hemel te kunnen genieten van de omgeving. Enkele andere bivakkeerders blijken een racletteplaat van 1,4kg mee te zeulen. Ik maak een praatje met mijn alter ego van hun groepje en kom vanalles te weten over hun plannen voor de komende maanden: na de Belledonne trekken ze door naar de Pyreneeën om dan te eindigen in Corsica rond november… Iets met het leger enzo ;).
Down down down tot langs het manneke pis van Frankrijk
(1150m dalen, 70m stijgen)
We staan op na een bewogen nacht. De regen heeft vannacht diverse plekken rond de tenten in grote plassen herleid. Ikzelf moest vannacht 20cm opschuiven met mijn bivakzak om niet in het water te liggen. Maar goed, de ochtend is droog en het is aangenaam ontbijten. De zon breekt erdoor en als we op pad zijn genieten we van de inversie lager in het dal. Marlies neemt de kop en het gaat vlot langs Lac Noir en de Col de Vieille. We dalen af over de steile helling en komen in het groen. Met Els en Kwinten vorm ik de achterhoede. Na enkele dagen merk je dat je toch heel wat meer doet dan wandelen en lesgeven alleen. Je maakt contact met de mensen, op een zeer fijne en onvoorziene wijze. We houden nog een korte pauze voor een laatste demonstratie/simulatie over valtechnieken en staptechnieken in de sneeuw.
Vervolgens huppelen we door een bosrijk landschap naar de Cascade du Pissou. Het blijkt een fatsoenlijke waterval te zijn met een debiet waar manneke pis zijn uiterste best voor moet doen om dat te evenaren. We lunchen er kort en gaan weer op pad. We wandelen het dorpje Le Fond de France binnen en Jean, onze chauffeur van dienst, staat ons al op te wachten. We zijn 15min. te vroeg maar dat geeft niet.
In het busje wordt nog even enthousiast gepraat over de voorbije dagen maar al snel valt er stilte door de vermoeidheid die in combi met de luxe van een fatsoenlijke zitplaats enkelen in slaap wiegt. Op nog geen 1,5u staan we terug in Chamrousse aan onze wagens. We sluiten gepast af in het Hard Bosses Café waar iedereen ook zijn persoonlijke feedbackmomentje krijgt. Zo weten ze wat hun sterktes zijn en waarop ze nog progressie kunnen maken. Het besluit is tevens dat Tine haar stage succesvol (zeer succesvol!) heeft afgerond. Samen rijden we nog verder naar een stadje voorbij Lyon. Een avondmaal versieren blijkt een uitdaging maar al bij al slagen we erin om toch veel plezier te maken, ondanks de povere bediening en service. Op vrijdagochtend nemen we afscheid van de andere wagen en zijn inzittenden. Het is hartelijk en ik hoor vallen “jullie zijn allemaal mooie mensen” én “we moeten een reunie houden”. We zien wel wat de toekomst brengt maar ik verwacht alleszins dat ze allen nog in de bergen zullen zitten, om te hiken of gewoon om van de omgeving te genieten.
Praktische info
Kaartenmateriaal
Wij liepen IGN-kaart 1:25.000 met nr. 3335OT Grenoble. De kaart is duidelijk en de belangrijkste paden waaronder de GR en zijn varianten staan erop. De markering onderweg is duidelijk en ook de paden zijn herkenbaar. We opletten dat je de laatste kaartversie koopt want jaarlijks past men de routes blijkbaar aan. Twijfel je, dan kan je steeds nog even controleren met een gps.
Overnachten
Overnachten is in de Belledonne makkelijk. Er zijn diverse refuges (bemand) en enkele abri’s (onbemande hutjes). Wij kozen voor een wildbivak die bijna overal is toegestaan in de streek (m.u.v. de zones waar schapen aan de hut verblijven).
Bevoorrading
Bevoorraden kan je beperkt in de refuges en gites. Water kan je vaak vinden aan de meertjes maar het is opletten bij sommige meertjes omdat er veel schapen leven. Wij vulden ons water bij aan de hutten of zuiverden ons water via een filter (lifestraw), druppeltjes Hadex of kookten het. Helaas was er weinig water in de meertjes waardoor we vaak van statisch water gebruik moesten maken. Er is weinig winkelgelegenheid in de bergen. Gas en dergelijke kan je wel inkopen in Grénoble of hoger in het gebergte in Chamrousse waar je diverse buitensportwinkels en enkele supermarktjes kan vinden. In de refuges kan je natuurlijk wel maaltijden en tussendoortjes kopen. Water kan je er gratis bij tanken.
Into the wild 