Malerweg (Duitsland – september 2017)

Normaalgezien trokken we naar Kroatië om daar wat in de bergen te gaan rondhuppelen maar we rijden liever wat minder lang met de wagen. We belanden zo nabij de Duits-Tsjechische grens in de buurt van Pirna waar je het National Park Sächsische Schweiz kan vinden met als uithangbord het Elbsandsteingeberge en de Malerweg. We doen nog wat inkopen en rijden tot Stadt Wehlen, onze vertrekplek voor onze versie van de Malerweg. De Malerweg werd recent nog uitgeroepen tot het mooiste wandelpad van Duitsland. Onze verwachtingen zijn dus hoog. Zeer hoog want we zijn al wat gewoon.

Stadt Wehlen – Pferdegrund (3km)

Louis (4,5j) en Cynthia (iets ouder :)) gespen hun rugzakken op en we trekken op een late vrijdagnamiddag op pad. Het is aangenaam wandelen terwijl de eerste verkleuringen van de loofbomen zichtbaar worden. De herfst is bijna aangebroken en dat begin je al een beetje te zien. Stadt Wehlen heeft een kerk speciaal voor de vele fietstoeristen die hier passeren. Voor de kerk ligt een gezellig pleintje met heel wat “typische” huisjes. Eens uit het dorpje stappen we langs de oevers van de Elbe. Het ontgaat ons niet dat er heel wat voorzieningen voor toeristen zijn (vakantiehuisjes, pensions, terrasjes, infocentrum, plezierbootjes, etc.)  maar eens van de asfalt trekken we over een pad omhoog.

Omhoog naar Schwarzer Berg. Enkele honderden meters zijn we al treden aan het nemen op een rotsige ondergrond die me aan het Müllerthal in Luxemburg doet denken. We wandelen nu wisselend door loof en naaldwoud. Het is makkelijk wandelen door de brede paden en de goed aangeduide route. De route wordt gekenmerkt met een grote M zoals in het Müllerthal maar in tegenstelling tot in Luxemburg wordt de signalisatie enkel op kruispunten aangebracht door middel van wandelbomen en zelden door een verfmarkering op de bomen. Regelmatig staan we dus te turen naar de pijlen op kruispunten want er zijn veel wandelpaden. Ook zo aan de Steinerner Tisch of de stenen tafel.

Hier draaien we rechtsaf en komen we opnieuw op een breed pad door het woud. Maar nu zien we regelmatig de kloven aan onze rechterzijde die het zandsteengebergte kenmerken en die de Malerweg geholpen hebben om bekend en berucht te worden. Het is ondertussen valavond en wij gaan op zoek naar een leuke bivakplek. Dat is op zich niet moeilijk maar we willen rustig staan zonder de natuur teveel te verstoren. We belanden zo op een heuvelflank nabij één van de vele kloven en die Pferdegrund als naam meekrijgt. We installeren onze tent en koken wat water voor een warme maaltijd. Louis “ruimt” ondertussen het bos op. Alle losse takken worden op een hoopje gelegd en voor we het weten ligt er een stapel hout van ongeveer 50cm hoog tussen twee grote bomen met als keynote van Louis: “als we dat nu aansteken hebben we een heel groot vuur he papa”. “Ja jongen, maar dat gaan we dan toch maar niet doen vanavond denk ik” reageer ik voor de veiligheid. We klauteren nog even over wat rotsen en gaan als het donker is toch maar in de tent. Een spelletje memory voor het slapen en een half uurtje later liggen we al te ronken.

 

Pferdegrund – Dastellöther (10,5km)

’s Ochtends worden we wakker en na het gewone ochtendritueel van omkleden, opbreken en ontbijten trekken we bij een waterig ochtendzonnetje op pad. We passeren Bastei, een bekende plek met heel wat uitzichtspunten. Het levert mooi beelden op. De “echte” toeristen nemen we er maar even bij.

We stappen over heel goed aangelegde trappen naar beneden en komen zo aan de Amelsee. We volgen het pad langs de rechterzijde van het vijvertje. Het is een mooi bospad en bij een kruising verlaten we de Malerweg om het groene pad te volgen. De Malerweg loopt namelijk naar Rathewalde terwijl wij een mooi pad door de bossen verkiezen dat ons via Höllgrund, Dachsenhälter en Buttermilchloch tot Hockstein brengt. Op dit prachtige uitzichtspunt zitten we terug op de Malerweg en picknicken we. Er wordt gesmuld van worst, brood, chocoladesandwichen en een soort van klaaskoeken terwijl we uit de wind zitten.

We dalen af via een steile maar goed afgewerkte trap om zo snel een pak lager aan het Polenztal te komen. Toevallig is er daar een terrasje met speeltuin. En zeer toevallig verkopen ze er ijsjes. En nog toevalliger is dat ze er ook soep hebben… Dus ja, tweede pauze op nog geen 40min. maar zo gaat dat met gezinsuitjes :). De innerlijke mens wordt er gelukkiger van en ook de schommel doet Louis veel plezier. Hij amuseert zich kostelijk en als we terug aanzetten om verder te gaan over een prachtig brugje vraagt hij al naar de volgende pauze. We stappen nu over een mooi pad tussen de rotsen en beekjes. We slingeren tussen de grote rotsen en komen aan een grot. Die moeten we echt wel gaan bekijken. De holte stelt niet echt heel veel voor maar Louis leeft zich erin uit, tot plezier van de omstaanders. Hij glijdt naar beneden en zijn broek is beige i.p.v. blauw. “Goed materiaal he” zegt Cynthia.

We wandelen verder en zien wat klimmers tegen de wand hangen. Louis vindt het indrukwekkend. Hij gaat er spontaan bij zitten. We gaan nog wat verder en af en toe klautert Louis over een rots langs het pad. De ene al hoger dan de andere. We vorderen gestaag en als we op de Brandstrasse komen beginnen we uit te kijken voor een bivakplek.

Als ik de markeringen zie van een bergwandelpad slaan we het even in omdat we zo hopelijk een bivakplek met uitzicht vinden. 5min. later zijn we de tent aan het opzetten. Het uitzicht dat we willen is 50m. verder en we amuseren ons er kostelijk op de aanwezige rotsen. Mijn touwtechnieken kan ik zo onderhouden en Louis kan zo ervaren wat het is om te vertrouwen op het klautermateriaal dat we mee hebben. Cynthia kijkt toe en begint spontaan foto’s te posten op Instagram. Het schemert ondertussen en we ruimen onze touweninstallatie op.  We kruipen de tent in en vallen in slaap.

’s Nachts worden we gewerkt door een broer of zus van Piep. Piep de muis hadden we al eens op bezoek in de Hoge Venen. Nu is het opnieuw prijs met de pasta 4 kazen van Knorr. Gelukkig hebben we de verpakking preventief buiten de tent gelegd tussen de wandelstokken. Knagend werkt het beestje zich een weg naar binnen. Ik neem een kijkje en kruip wat later terug in de slaapzak. De nacht verloopt voor de rest rustig.

 

Dastellöther – Nabij Hohe Liebe (11km)

We stappen ’s ochtends goed door naar Brand waar we een prachtig zicht krijgen op een inversie. We zitten boven de wolken en lopen van het ene uitzichtspunt naar het andere. De typische rotsen wisselen elkaar continu af met mooi wandelpaden. We dalen steil om vervolgens weer met goed aangelegde trappen naar Waitzdorf te stijgen. Daar pauzeren we aan een bushalte.

We maken een praatje met een lokale bewoonster die supervriendelijk is. Ze wenst ons nog een behouden tocht en we trekken verder langs de Ochelwände waar we regelmatig een zicht kunnen werpen in de diepte en op de tafelbergen in de weide omgeving. De Mühlweg en de Ochelweg  zorgen ervoor dat we over een breed pad kunnen stappen om dan even een shortcut te nemen via een uitzonderlijk mooi paadje langs de Kohlichtgraben via het geel gemarkeerde pad. We komen zo in Kohlmühle waar we ons installeren op het terras voor een schnitzel. Voor geen geld eten we er onze buikjes rond en na een goede cola trekken we weer verder.

Het verouderde dorpje toont nog zijn oude industrie. De kolensporen worden nog gebruikt voor pleziertreintjes. We lopen een heel stukje langs de sporten over een goed onderhouden pad. Het uitzicht is nu helemaal anders. Het doet wat denken aan de Ardennen waar beboste heuvels en weilanden elkaar afwisselen. Eens we afbuigen richting Pinsenberg lijkt het landschap wat meer op de Voerstreek. We zien de regenwolken in de verte en hopen dat we ervan gespaard gaan blijven. Als we aankomen in Altendorf stappen we vrolijk een mooi terras op waar we ijsjes en appelstrüdel bestellen. Onze drinkbussen vullen we bij en na een hele poos te rusten gespen we de rugzakken voor de laatste keer die dag op. We wandelen wat door het dorpje om de route opnieuw terug op te pikken. We dalen nu over een stenig pad dat meer lijkt op de rivierbedding maar als we enkele meters lager zijn komen we aan goed aangelegde trappen. We komen nabij een asfaltweg maar het pad loopt er mooi langs met nog een goed stukje natuur tussen ons en de weg in. We zien een oude tram passeren die vooral toeristen vervoert. We steken de weg over en zien een saaie camping links van ons. We verkiezen een rustiger plekje dan langs de weg met ronkende motoren te slapen. We stijgen daarom nog langs Gellchensteine.

Eens we op de heuvelrug zijn merken we dat er ook in Duitsland zoiets bestaat als zonevreemde woningen. Diverse huisjes staan her en der in de natuur ingepast. Allemaal mooi afgewerkt met een hoge omheining en haag of afrastering. We wandelen nog een kleine kilometer verder het bos in en proberen een plekje te spotten voor ons tentje. Onze Hilleberg heeft wel wat ruimte nodig en die vinden we bovenop een rots. Het is een prachtig paadje tot bovenop de rots. Louis vindt het tof en ook Cynthia laat zich verleiden tot de mooie bivakplek. We installeren ons en Louis valt al bijna in slaap op de schoot van Cynthia. Onze zoon heeft keigoed gewandeld de voorbije dagen. We mogen fier zijn. En plots krijgt hij nog een opflakkering van energie want hij beseft dat we op een rots zitten en dat papa zijn touwtechnieken vandaag nog niet heeft moeten bovenhalen. Opnieuw installeren we, net zoals gisteren, wat touwen. Het is plezant om nog wat creatief uit de hoek te mogen komen als late night entertainment voor Louis. Ondertussen is het dus al 20u20 🙂 en is de zon bijna helemaal onder. We kruipen dus de tent in. Morgen staat het laatste stuk route op het programma.

 

Nabij Hohe Liebe – Schmilka (7km)

We breken de tent vlotjes op. De bivakroutine zit er voor ons alle drie goed in ondertussen. We dalen “onze rots” rustig af en pikken het pad terug op. We hebben de Malerweg nu voor ons alleen. Het is maandagochtend en we vinden niemand op onze route. We stappen lustig door de bossen en het als we af en toe de hoge rotsmassieven langs ons zien opduiken lijkt het wel alsof we in Juressic Park rondlopen. Louis’ verbeelding slaat helemaal op hol als ik over dinoland begin. We komen nu aan Scrhammstein en na heel wat trappen en enkele laddertjes staan we bovenop het massief. Prachtige vergezichten en een inimini beetje hoogtevrees van Cynthia later houden we een kleine pauze.

We lopen nu over de kam met afwisselend links en rechts een uitzicht op de diepte. We overwegen een bergwandelpad naar beneden te nemen maar besluiten toch om de reguliere wandelpaden te volgen. We slingeren tussen de rotsen, over stenen en houten trappen en komen zo op een kruispunt waar we de Malerweg verlaten. We nemen de gele route die ons in zuidelijke richting naar de Zwieselhütte, en vervolgens Schmilka, moet leiden. Het is opnieuw een subliem onderhouden pad en we komen tegen iets over de middag in Schmilka.

De lokale biobakkerij heeft een terras waar we ons een lokale versie van pizza en een braadworst bestellen. Het bier stelt niet veel voor maar de biolimonades zijn zeer lekker. Net als we beslissen om de ferry over de Elbe te nemen om vervolgens onze trein te halen naar Stadt Wehlen begint het wat te druppen. We geraken nog droog aan het perron aan de overkant van de Elbe met de ferry (3€/2 volwassenen) en zelfs in de trein maar dan gaan de hemelsluizen open. Terwijl we in de mooie trein zitten gutst het water tegen de treinramen en zien we dat we geluk hebben. We halen onze jassen en regenhoezen uit voor als we 20min. later in Stadt Wehlen aankomen. Daar aangekomen hebben we geluk: geen druppel valt er nog uit de hemel. We stappen rustig door het dorpje naar onze wagen en als we net alles in de wagen gelegd hebben gaan opnieuw de hemelsluizen open.

 

Praktische info:

Vervoer

Stadt Wehlen is ongeveer 7u30 rijden vanuit Diest. Parkeren doe je best buiten het stadje want veel vrije parkeerplaatsen zijn er niet. Alles is voorbehouden voor pensiongasten of bewoners. Er is wel een betaalparking langs de oever van de Elbe (max. een dagpas van 5€ mogelijk, dus geen meerdaagse dagpassen).

Je kan in de streek ook perfect geraken met de trein vanuit Dresden. De hele vallei is trouwens goed ontsloten via het openbaar vervoer. Zowel treinen als bussen en zelfs stoomboten maken dat je wel ergens de Malerweg of één van de lokale wandelpaden kan oppikken in de gezellige dorpjes. De ferry’s om van de ene kant van de Elbe naar de andere kant te varen kosten ongeveer 1,5€/volwassene. Kinderen zijn vaak gratis. De trein kostte ons van Schmilka tot Stadt Wehlen 1,80€/volwassene. Eigenlijk geen geld dus.

Info en kaartenmateriaal

Er zijn diverse toeristische centra in het gebied waar je de nodige wandelkaarten kan kopen of info kan inwinnen. Je kan ook heel wat online vinden. Via www.malerweg.de kan je eigenlijk alles vinden wat je nodig hebt: van etappe-indelingen tot overnachtingsplaatsen enz.

Wij liepen de hele route op een plastic flapper va 1:25.000 van Publicpress: Malerweg – Elbsandsteingebirge (Wanderkarte 451) die ons 4,95€ kostte. Deze is eigenlijk voldoende als je een beetje kan oriënteren. De kaart is wat beperkt maar door de eenvoudige weergave van hoogtelijnen in combinatie met de signalisatie en de kruispunten met andere wandelwegen kan je hiermee normaliter goed op pad. De kaart is op enkele kleine punten wel anders dan de huidige Malerweg maar je loopt niet veel om. Het voordeel van deze flapper is ook dat deze geplastificeerd is waardoor je hem perfect in je broekzak kan houden terwijl het regent.

Overnachten & bevoorrading

Bivakkeren is in het kerngebied van de Sachsische Schweiz eigenlijk niet toegelaten. Er zijn wel zeer veel pensions en hotels in tegenstelling tot een beperkt aantal campings.

Veel winkels zal je niet vinden op je route. Dat is eerder beperkt maar wordt ruimschoots goedgemaakt door de vele pensions en gasthauser die aan zeer redelijke prijzen maaltijden aanbieden.