In de schaduw van de Triglav (mei 2018 – Slovenië)

Na een hiking in Kroatië en een passage in Ljubljana zitten we ondertussen in het Triglavgebergte (Slovenië). Na een overnachting in Mojstrana rijden we met de wagen zo ver we kunnen de vallei omhoog. We rijden vaak over verharde maar even vaak over halfverharde wegjes tot net voor Slajmerjev dom (1015m). We parken onze auto op de grote parking (3,5€ in hoogseizoen) en zetten de rugzakken op onze rug met als bestemming de bivak Pod Luknjo (1480m). Gisteren wist men ons in het infokantoor niet echt te zeggen of de bivak open was. Het winterkwartier misschien wel nog… Onduidelijkheid troef dus de tent gaat mee in de rugzak.

Slajmerjev dom – Bivak pod Luknjo (4,5km, 4u30min, 465 +hoogtemeters)

We nemen nog even voor vertrek een kijkje bij het kleine kerkje. Het is mooi verzorgd maar zeer klein. Op 50m ligt een enorme hut met een toeristisch uitziend terras. De belangrijkste troef is het uitzicht op de Triglav (2864m), de befaamde bergtop waaraan de bergketen zijn naam te danken heeft. We stappen over een breed pad. Het uitzicht varieert van zicht op een snel stromende rivier, een schaduwrijk bospad en diverse plukjes sneeuw die niet ver van het pad liggen. Eens we in meer open landschap komen, passeren we een monument uit “den tijd van den oorlog”. Het is een zeer grote musketon waar duidelijk al menig kind op gezeten heeft. Onze Louis dus ook. Klimmer en klauteraar als hij is.

Eens we opnieuw een strookje bos door stappen splitst de route zich. Je kan langs 2 aanlooproutes naar Luknja, de pas op 1758m. Louis oefent zijn leesskills en legt het ons allemaal haarfijn uit met een obligatoire draai rond de bewegwijzeringspaal. We stappen langs de route langs de rivier en dat is mooi. Een smal grindpaadje, meer en meer met rotsen op het pad, doet ons stijgen. Het geruis van de rivier langs ons is soms wel luid. We verstaan elkaar amper nog. Als we achter ons kijken zegt Louis ‘het is net de groene vallei uit de Leeuwenwacht’. Voor de niet aan Nickleodeon verslaafde volwassen hertaald: ‘een vree schone vallei met veel bomen en groene struiken’. We stappen nu al af en toe tussen sneeuwvelden en links van ons is duidelijk een strook waar lawine-uitlopers een sneeuwmassa bijeen gepakt hebben. Een kwartiertje later zitten we op een kleine 1120m hoogte. We pauzeren om wat lunch te eten. Gezellig in’t zonnetje kijken we rond ons en zien we de statige rotsen van de Triglav voor ons in de hoogte schieten.

Na de lunch zitten we meteen in de sneeuw. De pakken sneeuw, opgehoopt na de vele lawines, maken het ons niet makkelijk. Afwisselend zijn er ijsplaten, papsneeuw en met een dunne laag sneeuw afgedekte holtes. Ik maak een pad voor ons 3 en we vorderen maar traag. We stijgen een kleine 300m via wat geslalom door de sneeuwmassa. Op bepaalde stukken maken grote rotsen of onderliggende boompjes het ons niet makkelijk. Louis is goed moe en als we er bijna zijn is hij heel blij met het zin van de hut. Deze ligt in een bosje verscholen op een plek waar de lawines er niet bij kunnen. Als we er arriveren is er niemand. Cynthia installeert ons materiaal in het winterkwartier van de hut. De hut, of beter bivak pod Luknjo, is zelf wel afgesloten. We laten de deur van het winterkwartier openstaan want het is er wat mufjes. Ondertussen speel ik met Louis en onze 2 dagen aagenkochte aangekochte frisbee (lees: lichtgewicht speelgoed). 2 en half uur dolle pret in de sneeuw.

De zon is nog even van de partij voor ze achter de rug van de Bovski Gamsovec (2392m) verdwijnt. Het is snel wat kouder eens de zonnestralen plaats maken voor schaduw. We koken en eten wat, drinken een thee’tje en als we net besloten hebben om in het winterkwartier wat te kaarten horen we gestommel onder ons. Er is iemand die zonder woorden – zelden iemand ontmoet die lichaamstaal- of verbaalgewijs zo weinig kon uitbrengen – duidelijk maakt dat hij geen conversatie wenst te voeren. We trekken ons terug in ons gezellige stulpje en na enkele rondjes UNO heeft Louis nood aan wat slaap. En wij ook. Het omhoog baggeren in de sneeuw vergt toch wat energie blijkbaar 😊.

 

Bivak pod Luknjo – Slajmerjev dom (4,5km, 2u30min, 465 -hoogtemeters)

Na een woelig begin van de nacht slapen we met zijn 3 net niet de klok rond. Ik heb al bijna mijn rugzak gemaakt als Louis eindelijk uit zijn slaapzak kruipt. Zijn eerste vraag is – zoals vaak – ‘ben ik slaapkampioen?’. En, even vaak, kunnen wij ‘ja’ zeggen. De slaapkop eet wat en Cynthia tovert hem van de ene moment op het andere om tot een wandelaar, incl. zijn wandelschoenen. Niet veel later gaan we op weg. Terug door de sneeuwvelden zakken we af naar de wagen beneden aan de hut. We gaan bijna recht naar beneden door de sneeuwvelden en we vorderen goed. Het is soms wel opletten bij de papsneeuw of ik steek weer tot aan m’n knie in de sneeuw.

Louis legt het heel de tijd uit. En ook op deze tocht vraagt Louis om wat Samson en Gert-sentiment boven te halen. ‘In Alaska is het altijd winter’ wordt verkozen door de jongste boven “had ik 10 miljoen, wat zou jij dan doen”. Het verschil met onze hiking in Kroatië is dat Louis ondertussen de teksten begint te kennen 😊. We dalen vlotjes af en eens op het gruispad neemt Louis de leiding. Hij gidst ons tot beneden aan de rivier waar we even pauzeren. Niet veel later zijn we opnieuw aan onze wagen. Het is goed geweest. Genoeg bergen, sneeuw, wandelen en beperkte luxe. We zijn voldaan en genieten nog na van de voorbije dagen.

 

Praktische info:

Wandelkaart: er worden bij verschillende uitgeverijen diverse wandelkaarten en gidsen voor de streek uitgebracht. Wij gebruikten de 1:25.000 Tabacco (065) Alpi Giulie Orientali Julijske Alpe – Bohinj – Triglav.

Hutten en informatie erover kan je hier vinden:  http://www.hiking-trail.net/zemljevid.asp of https://www.tnp.si/en/visit/in-natures-heart/

Bevoorrading: Er is en Mojstrana een pizzeria en erlangs is er een supermarkt waar je de meeste evidente levensmiddelen kan kopen. In het nabijgelegen Kranjska Gora zijn meer winkels waaronder ook enkele outdoorsportwinkels.

In Slovenië betaal je in €. Voedingswaren zijn er in het algemeen even duur. Uit eten valt meestal beter mee dan in België.

Vervoer: Met de wagen is het ongeveer een kleine 10u rijden (vanuit Diest). Als je via Duitsland en Oostenrijk rijdt betaal je vooral in Oostenrijk en voor Slovenië payages en vignetten. Mojstrana kan je met het openbaar vervoer (bus) bereiken. Een iets bekendere stad in de streek is Kranjska Gora waar diverse bussen aansluiting hebben.