We zijn met ons gezin op rondreis in Noorwegen. Louis is ondertussen 5 jaar maar ziet er alvast uit als een grote kerel van 8. Mondig is hij ook. En aangezien hij liefst niet teveel dagen na elkaar op hiking gaat maken we er vooral tweedaagse tochten van die we afwisselen met de nodige bezoekjes aan steden met musea en ander tijdverdrijf voor kids.
Avontuur 1: slapen bij een vuurtoren aan het zuidelijkste punt van Noorwegen
Na een rustige rit (in Noorwegen mag je op de meeste plekken slechts 80km/u rijden) rijden we in Lindesnes de parking nabij de rode vuurtoren op. We zijn nu op het meest zuidelijke punt van Noorwegen. Er staan al diverse campers en wagens. Het is al avond en we springen uit de auto om met de tent in de hand een plekje te zoeken nabij het water met uitzicht op iets moois. Iets moois is hier natuurlijk niet moeilijk maar de vraag is vooral: hoeveel moois. We kunnen kiezen uit zicht op zee / zicht op de rotsige heuvels / zicht op de vuurtoren / zicht op de baai. We kiezen voor zicht op alles š en installeren de tent op iets wat een vlak stukje zachte ondergrond moet lijken. Het is mooi weer en de temperatuur is aangenaam. We halen de rest van het materiaal in de auto en installeren de rest van onze slaapplek. We eten wat op een uitzichtspuntje terwijl we genieten van de omgeving.
Na het eten gaan we op verkenning. Het terrein rond de vuurtoren is eigenlijk ingericht als een museum maar je mag het terrein na sluitingstijd vrij bezoeken. De loopgraven uit de oorlog, de vuurtoren zelf en zelfs de fotogallerij in de grot onder de vuurtoren zijn nog te bezichtigen als we rond 20u het terrein oplopen. We piepen eens in de rode metalen vuurtoren en laten ons verleiden om de trap te beklimmen. Het is de moeite: wat een zicht! We dalen af en wandelen door de loopgraven om zo langs de grot waarin prachtige foto’s van andere vuurtorens in Noorwegen hangen.
We stappen nu terug richting onze tent en beginnen te fantaseren over wat we de komende dagen nog gaan zien tijdens onze rondrit door Zuidelijk Noorwegen.
Avontuur 2: obligatoir bezoek aan de Preikestolen (604m)
Als we de parking van de Preikestolhytta oprijden merken we meteen dat het een toeristische bedoeling is. Commercieel is het niet echt want alles oogt nog gezellig, ook al kost de parking 200NOK (ongeveer ā¬20,5 -> er is maar Ć©Ć©n tarief dus het maakt niet uit of je slechts enkele uren of meerdere dagen je auto er achterlaat). Maar veel volk, vooral veel van het type sportschoenen/jeans/drinkflesje (in het beste geval een dagrugzak met regenkledij en extra voeding). Ach ja, de charme van de hiking zit het hem alleszins niet in het vele volk, wel in het mooie terrein. Het is tenslotte augustus dus we hebben het onszelf aangedaan om in de meute toeristen mee te deinen naar boven.
We gespen onze rugzak op voor de komende twee dagen. Het is al laat in de namiddag en stappen het aangelegde pad op. Grote stenen zijn mooi klaargelegd om trapsgewijs beklommen te worden. Het pad slingert zich omhoog door een bosje. Na een kleine 10min. staan we op een eerste uitkijkpunt waardoor we de parking en de Preikestolenhytta mooi kunnen zien alsook het meertje Revsvatnet dat eronder ligt. We stappen verder door op een zeer duidelijk aangegeven pad. Er staat zelfs elke 250m een paaltje hoever het nog is in elke richting! We kruisen continu tegenliggers op de terugtocht en worden regelmatig voorbijgestoken door haastige toeristen die vandaag nog enkele obligatoire uitdagingen op hun bucket list hebben staan. Wij stappen rustig verder terwijl de bewolking verder toeneemt.
Als we aan de kruising komen nabij Lammatoknuten is het al wat rustiger maar nog steeds kan je geen 2min. alleen wandelen. We nemen de juiste afslag – je kan echt niet missen! – en gaan verder omhoog. Louis is al wat moe van het museumbezoek dat we eerder op dag deden dus we beginnen rustig uit te kijken voor een bivakplek. Een kleine 100m voor de noodshelter, nabij enkele zeer mooie meertjes en met uitzicht op de mooie rotsige omgeving, spot ik enkele bivakplekjes. We gaan op verkenning en terwijl het miesert zetten we licht gehaast de tent op. Als onze slaapplek geĆÆnstalleerd is valt er af en toe een bui dus we koken in de tent.
Na het eten is het quasi droog dus we wagen het erop: we trekken verder naar de Preikestolen in de hoop rustig iets te zien van de fameuze rots die 604m boven de Lysefjord uittroont. We stappen met een klein rugzakje vol water en warme kleren de laatste 900m naar de rots. Louis vertelt ronduit terwijl Cynthia af en toe bezorgt aangeeft dat hij een handje moet geven. De laatste 300m zijn namelijk al op een rotsig plateau dat oploopt tegen een rotsige wand aan de ene zijde en een afgrond aan de andere zijde. Als is het plateau op zich vrij breed en het pad duidelijk, het is nat en glad dus een ongelukje wordt hier niet snel vergeven. We stappen de rots op met slechts een handjevol andere bivakkeerders. Zij zijn op zoek op de rots zelf om zich te installeren maar dat lijkt wishfull thinking te zijn. Er is daar echt niets, maar dan ook niets wat het aangenaam bivakkeren kan maken. Het is er trouwens verboden op de laatste 300m voor je op de rots van de Preikestolen staat. We stappen tot aan de rand en zien mist, veel mist. De diepte doet ons niets omdat je eigenlijk geen dieptezicht hebt door de mist. We gapen eens in de witte massa voor ons en stappen dan een beetje teleurgesteld terug. Het regent nu wat harder dus het is tijd om terug te keren naar de tent. Het schemert ondertussen ook al en tegen 22u liggen we toch in onze tent. Morgen nog eens proberen?
We slapen terwijl het buiten rustig regent. Als we wakker worden is het weer een pak beter dan gisterenavond. Het is nog steeds bewolkt maar bij het opruimen van de tent spotten we af en toe toch wat blauwe lucht.Ā Het is door het zeer rustige ochtendritueel al vrij laat als we de tent helemaal opgebroken hebben. Er loopt al heel wat volk naar de Preikestolen. Zou het zicht er al wat beter zijn?
We beslissen om nog een poging te wagen maar nu met onze gehele bepakking. We gaan op weg en spoelen nog vlug onze drinkbekers af in het riviertje dat van het ene naar het andere meertje loopt. We stappen over het rotstige plateau en kunnen in de verte turen. Dat zag er gisterenavond helemaal anders uit. We huppelen goed gemutst – want er is minder volk dan gisterennamiddag op de been – de berg verder op. We nemen de houten trapjes en komen aan bij de Preikestolen. Nu kunnen we wel de diepte zien van de Lysefjord. Ik ben toch wat ongerust als Cynthia en Louis op de rand positioneren voor de foto. Slik, een zuchtje wind, wat uit balans en hup je ligt 604m lager in’t water. En dat voelt dan aan als neerkomen op beton. Maar de mooie foto moet snel genomen worden want er is weer een wolk daar. Het druppelt dus de nare gedachten maken plaats voor het goed fotograferen.
We starten nu de terugweg en merken dat er weer veel “wittesportschoenen-toeristen” op pad zijn die ons aangapen van “wat zeulen die kiekens allemaal toch mee”. We stappen rustig verder en zien de reddingswerkers alvast enkele keren onderweg: een keertje om een steunverband aan te brengen voor een omgezwikte voet, een tweetal keren de helikopter om mensen van de berg te plukken die weet-ik-wat voorgehad hebben… Als we pauzeren wordt de vraag regelmatig gesteld: How far to the top? Ik geef steeds een eerlijk antwoord maar afhankelijk van de houding benadruk ik toch ook even of het vlotjes te doen is of dat het eerder een uitdaging zal worden. Ik illustreer even met twee voorbeelden: jonge atletische gasten huppelend van steen tot steen vs. licht obese 50’ers met de handen op de knieĆ«n en hijgend die met moeite hun hoofd omhoog kunnen brengen om de vraag te stellen. Maar goed, het is mooi om te zien dat iedereen deze Preikestolen de moeite waard vindt om te bekijken.
We vorderen vlotjes en koken ons een maaltijdje op het eerste uitzichtpunt van de tocht. Mensen vinden het blijkbaar niet zo’n probleem om gewoon tussen je te komen staan en bijna je kookvuurtje om te lopen terwijl de rots ongeveer 80mĀ² groot is. GĆØne is de meesten vreemd – alles voor die ene selfie. Moraal van dit verhaal: geniet er van in een ander seizoen want in de zomer mag je je echt niet ergeren aan veel mensen zonder gĆØne om anderen omver te lopen.
Als we aankomen aan de parking maken we gebruik van de goede sanitaire voorzieningen en kopen we ons nog een ijsje in een bescheiden maar tof ingerichte giftshop. Ondanks de commerciƫle rol komt het zo toch niet over. We laden de auto in en gaan op weg naar ons volgend avontuur.
Avontuur 3: Gletsjers spotten aan de rand van de Folgefonna
Na de desillusie van een toffe tocht naar de Preikestolen reppen we ons naar Odda. Dit stadje is gekend als uitvalsbasis om Hardangervidda te verkennen of als stadje aan de voet van de Folgefonna, Ć©Ć©n van de zeer grote gletsjers die Noorwegen rijk is. Wij rijden met de wagen door tot Buer in Buerdalen waar we onze auto alweer op een betaalparking parkeren (opnieuw slechts Ć©Ć©n tarief, dit keer van 150NOK – zonder beperking van uren of dagen). We vullen onze rugzakken aan met het nodige proviand en gaan op stap op zoek naar een geschikte bivakplek. De gletsjer zien we in de verte al opdoemen maar voorlopig hebben we alleen maar oog voor een vlak stukje zachte ondergrond. We stappen een bosje door en passeren wat langharige koeien om dan op een stenig pad te komen waarnaast het gletsjerwater zich bruisend naar beneden haast. We stijgen enkele meters en komen hĆ©t bivakplekje tegen: vlak, groen zacht gras, beschut tussen enkele grote boulders (grote stenen) en niet te ver van bosjes voor eventuele sanitaire noden. De rivier is bovendien op slechts een 30m van de bivakplek dus we twijfelen niet lang om de tent op te zetten. We koken ons een lekkere maaltijd, spelen nog een spelletje beverbende en verdwijnen vervolgens naar dromenland.
’s Ochtends breken we de tent op en gaan we met heel onze bepakking op weg naar de gletsjer. Even een km teruglopen was handiger geweest maar het gewicht op onze rug is een soort training om het tempo niet omhoog te jagen. Zo kunnen Louis en wij (Cynthia en Yanick) samen een goed tempo aanhouden. Het pad slingert eerst wat door de bossen om dan wat meer te klauteren over grotere rotsen en tussen struikgewas. Op diverse punten is een touw of ketting voorzien ter ondersteuning van de beklimming of afdaling. Louis klautert maar al te graag dus dit is een toffe bezigheid. Cynthia vindt het vaak wat minder om te klauteren maar laat zich steeds vlot overhalen door Louis of mij. Een brug over de kolkende rivier die omhoog en omlaag wipt, ze bengelt tenslotte aan wat kabels, doet het hartje wat sneller slaan bij Louis en Cynthia maar ook deze hindernis nemen ze zonder veel moeite.
We stijgen zeer rustig door het vele klauterwerk maar als we boven aan de voet van de Buarbreentong van de grote gletsjer komen maakt het allemaal niet meer zoveel uit. Het uitzicht is prachtig, ook al regent het wat.
We nemen de nodige foto’s, eten wat kleins en vertrekken terug naar beneden. Dit gaat via dezelfde weg maar je kijkt toch ook wat meer in een andere richting. Bovendien vergt het klauterwerk de nodige concentratie en komen we licht vermoeid maar wel vlotjes zonder echte ongelukken in het dal. We maken nog een steenmannetje naast de rivier en laden de wagen in. Nu is onze bestemming Bergen waardoor we het avontuurlijk bivakmateriaal even terug wegstoppen in de wagen voor enkele dagen.
Into the wild 