Sneeuwschoenen in de Vogezen (Frankrijk – januari 2019)

Op woensdagavond spreken we af met Marjolein, Benji en Pieter in de Ardennen. Van daaruit rijden we door naar de Vogezen. Op donderdagmiddag zijn we net na de middag aan Col de la Schlucht, onze vertrekbasis voor een meerdaagse sneeuwschoenhiking. Gelukkig ligt er een halve meter sneeuw en de kwaliteit is voortreffelijk om er vlotjes door te ploegen.

Col de la Schlucht (1135m) – Schiessroth (1142m)

We vertrekken meteen op pad om nog zoveel mogelijk afstand te overbruggen nu het nog licht is. Het is zeer bewolkt en we zien zelfs de skipiste amper omdat de wolken zeer laag hangen. Het is even wennen voor Benji en Marjolein, het is hun eerste keer op de sneeuwschoenen, maar ze doen het snel voortreffelijk. We volgen even een GR-pad richtling Les Trois Fours. We doorkruisen een mooi bos en als we aan de open vlakte nabij de hut van Les Trois Fours komen zijn er een pak kinderen aan het spelen in de sneeuw. Een bende van 5à6-jarigen bouwt er het ene minisneeuwhol na het andere.

Wij ploegen wat verder en komen in de mist. We volgen de route en onze gps in de richting van de Hohneck. We houden extra afstand van de rand van Rochers de la Martinwand. De corniches hangen waarschijnlijk mooi over en met een stapje te ver zou het al eens prijs kunnen zijn. We passeren de Col de Falimont waar enkele sneeuwschoenwandelaars ons waarschuwen dat er jaarlijks doden vallen in deze regio, dat we moeten opletten en dat er bovenop de Hohneck toch niets te zien is… Goed dat men proactief informatief wil zijn. Ook goed dat men ons de nodige info geeft. Ze kijken ons na als we vertrekken om ruim van de wand blijvend vlotjes tot aan de top van de Hohneck (1363m) te stappen.

Aan de Hohneck checken we de lawinebiepers even terwijl er een hele bende tourskiërs door ons groepje stapt (echt beleefd zijn ze niet). We gaan nu op pad voor een moeilijker stuk. De volledige whiteout maakt het navigeren ietsje moeilijker maar we stappen vlotjes naar het zadel op 1228m om dan te stijgen tot net onder de Petit Hohneck ((1289m). We buigen onze route wat af zodat we niet helemaal tot op de top moeten. We dalen nu af over een hobbelig stuk naar Schiesstroth (1142m). Het stappen gaat moeizamer door de kartonsneeuw waar we af en toe doorzakken. Plots zien we wat bewegen op de ZW-flanken van de Petit Hohneck. Enkele gemzen trekken vlotjes over de berg op zoek naar iets om te kauwen.

Het is niet lang voor het donker zal worden. We besluiten om bij Schiessroth onze tenten op te slaan en dat moet vooruit gaan want je koelt hier behoorlijk snel af. Na wat gegraaf in de sneeuw, wat geknoei met wandelstokken en soms wel grappige taferelen later, staan onze tentjes mooi vlak opgesteld. We staan hier veilig voor de wind, lawines en wat de natuur ons ’s nachts ook zou willen voorschotelen.

Er wordt lustig sneeuw gesmolten, gekookt en Pieter slaagt erin om opnieuw veel te boefen. Omdat Cynthia en ik graag nog wat genieten van de omgeving lopen we nog even naar een subtopje. Zo houden we onszelf lekker warm. Als we terug zijn kruipt iedereen even bij ons in de tent om samen een spelletje beverbende te spelen. Pieter neemt met zijn Romeinse ligging ongeveer de helft van de tent in. Voeten worden onder slaapzakken gestoken, benen worden gekruist, tenen worden gemasseerd. Het is een hele bedoening in de tent. Maar dat is wel nodig als het -13°C is. Marjolein en Benji zijn even onder de indruk van dat “winterbivakkeren”. Als iedereen terug in zijn tent ligt en er geknor klinkt sta ik nog even op voor een nachtelijke sanitaire stop. De lucht is helemaal open, de maan en sterren maken er een prachtig tafereel van. De besneeuwde hellingen en de corniches in de verte zien er prachtig uit.

Schiessroth (1142m) – onder de Kastelberg (1280m)

’s Ochtends is het half bewolkt en we kunnen zelfs af en toe wat zon zien verschijnen. We ruimen op en dalen de steile helling af zonder sneeuwschoenen aan de voeten. We stappen nu naar Lac de Schiessrothried (930m). Het afdalen gaat traag maar gestaag. Pieter sluit de rangen vanachter en na een korte break aan het meer gaan we langs het riviertje van de Wormsabachrunz richting Lac le Fischboedle (794m).

Op de steile helling ligt er af en toe een ijsplaat waardoor het opletten geblazen is. Na ettelijke keren anderen over het ijs te loodsen ga ik toch een keertje neer. De slag op mijn romp valt mee maar mijn kaak komt niet zo sierlijk met een smak in contact met het ijs. Mijn drinkbus is losgekomen van de rugzak en rolt een 20m naar beneden. Als ik Cynthia over een passage geholpen heb ga ik achter mijn drinkbus aan. Op 5min. ben ik terug. De adrenaline van het vallen heeft geholpen om vlot af te dalen en terug te stijgen. We vervolgen onze route en als we aan de pagode komen aan het kleine meertje is het net iets voor de middag. Een betere lunchplek gaan we niet snel tegenkomen. Benji en Marjolein gaan voor de Kjottsuppe terwijl Pieter een pasta en enkele stukken worst naar binnen speelt. Cynthia en ik kiezen voor wraps met kaas en fijne vleeswaren.

Na de lunch zal het stijgen geblazen zijn. We volgen een route die niet gemarkeerd is voor winterse omstandigheden en met de gps als ondersteuner loopt het al bij al vlot. Regelmatig vinden we een oud spoor en na een hele tijd stijgen binden we de sneeuwschoenen terug aan de voeten. We komen aan Kerbholz (1073m) waar we even pauzeren. We blijven op de hoogtelijn stappen en traverseren een steile helling.

We kiezen voor een andere dan de geplande route want de afdaling door het bos naar Lac d’Altenweither lijkt wat te hoog gegrepen. De veiligere route maakt het ook wel mooier want we komen terug op hogergelegen terrein waardoor we in de verte kunnen turen. Het weer is namelijk aangenaam. Er staat wel wat wind maar ook de zon laat zich af en toe even zien. Na wat navigatievraagjes aan Benji en Pieter helpt Marjolein de heren op weg voor de laatste kilometers. Vanaan de Kastelbergwasen (1166m) trekken we in W-richting over een zacht stijgend pad. We komen aan op een kruispunt van diverse wandelpaden ten ZW van de Kastelberg (1350m). Het is een opening in het bos en er zijn diverse vlakke plekken. Af en toe zien we wat skiërs op de skipiste in de verte. Wij zetten onze tentjes op en bouwen na de maaltijd (met chocolademousse als dessert!), het obligatoire sneeuw smelten en een fijne babbel met zijn allen in de tent een muurtje tegen de ijzige wind. In de tent meet ik -7°C. Wat moet dat buiten wel niet geven :).

Le Kastelberg (1350m) – Col de la Schlucht (1135m)

’s Ochtends blijkt Pieter kou geleden te hebben, Marjolein is vaak wakker geworden en ik voel mij wat koortsig. Cynthia was al verkouden en voelt zich nog niet opperbest, integendeel. We zitten al in de wolken en als we op pad gaan spreken we af om de instructies goed te volgen. Er staat veel wind, we steken enkele hellingen over en we moeten opletten voor de corniches op de flanken van de Hohneck. De gps loodst ons vrij vlotjes over de heuvelruggen terwijl de ijzige wind in combi met de vallende sneeuw van onze rugzakken en kappen ijzige massa’s maakt.

Net na de Hohneck zien we een groepje alpinisten zich klaarmaken voor het afdalen in het Frankental. Niet veel later komen we op het bredere pad waar veel toeristen lopen. Ik moet denken aan de mensen die ons eergisteren waarschuwden. Met de whiteout die je hier wel vaker treft is het eigenlijk opmerkelijk dat er niet meer slachtoffers vallen…

Als we een pauze nemen achter een bosje om uit de wind te zitten smullen we wat en drinken we wat gesmolten sneeuw. Nu gaat het terug vlot over een mooi padje. In de bossen van Montabay is het aangenaam stappen. We kunnen eindelijk wat praten nu en als we net na de middag aan de wagens komen is het snel beslist: mangiare in de brasserie van de la Schlucht.

Praktische info

Vervoer naar de Vogezen doe je makkelijk met het openbaar vervoer als je geduld hebt. Er rijden treinen tot in de valleien en van daaruit kan je regelmatig een bus nemen tot in de heuvels. Wij gingen met de wagen. Vanuit Diest ben je op een kleine 6u15 aan de Col de la Schlucht. Ga je naar de regio van de Ballons dan tel je er best nog een 30min. bij.

Kaartenmateriaal: wij gebruikten de IGN 1:25.000 kaart 3618OT van Le Hohneck.Gérardmer (La Bresse – PNR Des Bollons des Vosges). In de winter maak ik ook altijd graag gebruik van een gps ter ondersteuning bij Whiteouts en mistige omstandigheden. Navigeren in de sneeuw vergt soms wat tijd en dan koel je (te) snel af.

Bevoorrading: je kan bevoorraden in de dorpen aan de flanken van de Vogezen. Op diverse cols die bereikbaar zijn met de wagen kan je ook wel eens een brasserie vinden. Echte grote shops tref je wel niet aan de Col de La Schlucht. Je kan beter rekenen om zelfvoorzienend te zijn. De hutten op de crêtes die je in de zomer zeker kan bezoeken zijn bijna gegarandeerd gesloten. Daar moet je dus ook niet op tellen. Voor water moet je – als er sneeuw – ligt niet veel moeite doen met uitzondering van de extra brandstof die je moet meedragen.