Na een heel fijn feestje voor ons 10-jarig jubileum trekken we met ons drietjes naar Zwitserland. Na een prachtige rit door de Franse Jura komen we uiteindelijk in Fleurier, niet ver van het meer van Neuchâtel. We eten nog een pizza en pasta in de Pizza’Fun. Het is er gezellig druk en de maaltijden en service zijn prima om op een regenachtige dag de sfeer erin te brengen.
Fleurier – La Combaz (600m stijgen)
We vertrekken meteen met een stukje stijgen over een asfaltwegje. Maar dat asfaltstukje is snel vergeten als we de kleurrijke bossen voor ons zien. Aan een shelter aan de rand van het bos ruikt het naar bbq. Enkele jagers zitten er een lunch te grillen. Als ik mijn beste Frans vraag of ze nog gaan jagen in het bos is hun reactie “maintenant nous mangeons” met een big smile. Ze leggen ons ook meteen uit dat er niet meer gejaagd wordt en dat alles veilig is. Cynthia is content want het concept vrije jacht is toch maar iets dat wat onzekerheid oplevert.
We stappen nu over een half verhard pad tussen de kleurrijke bomen. Via Fôret des Raisses komen we hogerop op een kam waar een bordje aangeeft “de route via de gorge is op eigen risico”. Dat maakte de beslissing zeer eenvoudig: hupsakee, richting de gorge. We passeren een hoeve en volgen le Ruisseau du Breuil. Het lijkt een rustig pad maar al snel begrijpen we het bordje… We zien de eerste rotsen en een glad brugje voor ons. We steken het over en zien het water van de rivier naar beneden gutsen via enkele watervalletjes. We gaan verder en zien een nat trapje omhoog gaan tussen imposante rotsen. Een ketting en wat ijzen buizen als leuning… Louis vindt het maar spannend. We gaan vlotjes omhoog en Louis doet het prima. We steken de rivier over via enkele bruggetjes. Het doet wat denken aan het Mullerthal maar het is in de herfstige kleuren toch wat indrukwekkender. We houden even halt tussen twee grote rotsen. Een korte pauze en bijhorend koekje later gaan we verder omhoog via allerhande trapjes om dan op een zeer rustig pad uit te komen. Je zou bijna niet verwachten dat je in een kloof wandelt.
Via à la Vaux komen we hogerop aan een asfaltwegje. We volgen het pad tot aan de kruising met de 5, Chemin des Crêtes de Jura, de route die we eigenlijk willen volgen. Op ongeveer 1290m hoogte volgen we de route het bos in. Een bosbouwer heeft er lelijk huisgehouden waardoor het waarschijnlijk oorspronkelijke pittoreske bospad omgeploegd werd door de brede banden en een modderpoel. Het is glijden en glibberen maar we genieten nog van het bos en de fijne babbels.
We komen aan een weiland en het begint al wat te schemeren. We besluiten om een bivakplekje te zoeken. We zetten de rugzakken onder enkele bomen want het begint wat te miezeren. We gaan samen op zoek naar een vlak plekje weiland. We zoeken een tiental minuten en vinden dan een leuk plekje. We zetten de tent op en Louis installeert samen met Cynthia de binnentent. Als alles geïnstalleerd is kook ik ons wat water voor de vriesdroogmaaltijden. We eten enkele soepjes met het brood van een artisanale bakker dat we eerder kochten in Frankrijk tijdens onze tussenstop. Het smaakt en voor we het weten is het pikdonker. De regen blijft voorlopig uit. Na wat opruimen kruipen we in de slaapzakken en voor we het weten zijn we in dromenland.
La Combaz – Creux du Van – Les Oeillons (300m stijgen, 500m dalen)
Het is een regenachtige ochtend. We ontbijten in de slaapzak, gezellig in de warmte. We ruimen rustig op en gaan op pad. We kijken aan de hut of er drinkwater verkrijgbaar is maar niets, niente, nada… wat raar is voor Zwitserse normen. Enkel een bordje Fermé. We wandelen 300m verder en passeren een onbemand hutje, volledig uitgerust met tafels en stoelen, stoof en buitenwc… maar ook een regenton. We zetten wat water op het vuur en koken ons wat drinkwater… een liter of 4… Terwijl we in het hutje zitten valt er buiten al wat sneeuw. Het is wat waterige sneeuw maar toch voldoende om een smile bij Cynthia en Louis op hun gezichten te toveren.
Het is al snel 11u voor we verder gaan. We slaan na enkele honderden meters verharde weg in de miezer af naar rechts en pikken het pad naar Creux de la Pey op tot aan een prachtige hoeve. Het pad blijft een beetje flirten met de hoogtelijn en het gaat op en af. We komen aan Les Rochats, opnieuw een hut die gesloten is. We lunchen bij een waterig zonnetje. We maken opnieuw wat soep. De warmte doet ons goed in het toch wel kille weer. We stappen even later weer verder en duiken een prachtig loofbos in. Het pad brengt ons zo tot aan enkele weilanden. Cynthia is niet happy met de koeien… maar alles verloopt rustig: Milka en La Vache qui Rit blijven rustig grazen :). We stappen vlijtig verder terwijl het af en toe wat regent. We laten het niet aan ons hartje komen. Ter hoogte van La Péterette volgt de route helaas de verharde weg voor bijna 2 kilometer. Het stijgt langzaam. Het gewicht van de volle rugzakken voelen we toch een beetje, met uitzondering van Louis die maar doortaffelt alsof zijn rugzakje niets weegt… Hij draagt in verhouding tot zijn lichaamsgewicht al behoorlijk wat maar dat stoort hem niet in de lange helling.
Bij Les Prés Rougemont pauzeren we even met uitzicht op de hoeves en omliggende weilanden. We tapen Cynthia’s voet tegen een blaar in wording en gaan weer op weg. We slaan nu een karrenspoor in terwijl het lichtjes regent. Zo komen we aan La Baronne op 1373m. Er staat een generator te draaien en die stinkt gewoonweg… dus we stijgen verder naar Le Soliat (1464m). We krijgen een mooi uitzicht en niet alleen op de rotsige omgeving, ook een hele meute steenbokken laat zich met plezier aanschouwen. We nemen de tijd om te genieten van de omgeving en wandelen zelfs met een halo-effect langs de rand van de Creux du Van. Deze kom is een contrast met de zacht glooiende hellingen die we tot nu toe hebben mogen ervaren. We wandelen wat verder en buigen af naar de ferme du Soliat waar we een warme chocolademelk drinken.
We stappen nog even bij het vallen van de avond 500m naar beneden via een zigzaggend pad. We gaan nu op zoek naar een vlakkere plek om onze tent te zetten. Deze vinden we nabij les Oeillons, nabij de bosrand op een kleiner heuvelrugje. Het wordt nu snel donker en na de maaltijden mac&cheese en pasta met zalm en roomsaus is er niet veel nodig om in slaap te vallen. Het was een mooie dag. Na nog wat sterren aan de hemel te aanschouwen trekt het helemaal toe. Laat de regen nu maar komen… en regenen deed het!
Les Oeillons – Noiraigue – Fleurier (350m dalen)
Via een breed bospad dalen we na het opbreken van de tent af. Het regent lichtjes en soms wat harder maar hey, het is herfst en dat hoort erbij… Aangezien het weerbericht voor de komende dagen regen geeft laten we de rest van onze tocht voor wat het is en kiezen we voor een ingekorte versie. Dat is het voordeel van hiken met een plan A en een plan B.
Het is niet alleen nat maar ook fris waardoor we hopen dat de regen omslaat in sneeuw maar helaas… We stappen langs enkele hoeves en draaien in Sur-le-Vau aan de voet van de heuvel naar rechts, langs de oever van L’Areuse. We stappen flink door en zijn om iets voor 11u in Noiraigue. We hebben nog net de tijd om ons een ticketje voor de trein te kopen en hup, daar is onze trein al. Een prachtige trein, ordelijk en stipt, neemt ons mee naar Fleurier op een kleine 20min. In Fleurier wandelen we nog even naar de wagen. Gelukkig is het nu droog zodat ik het materiaal allemaal wat kan uitsorteren (droog vs. nat).
Praktische info
De route is zeer makkelijk. De hellingen zijn vaak niet steil en zelden uitdagend, met uitzondering van enkele passages in de kloof. De bewegwijzering is duidelijk en herkenbaar met gele markeringen en op alle kruisingen bijna een wandelboom met de nodige pijlen en info over de bestemmingen. De paden zijn herkenbaar en makkelijk te begaan. Wij gebruikten een overzichtkaart van de Crêtes du Jura op schaal 1:60.000 wat voldoende was maar niet om alle details weer te geven (bv. de onbemande hut stond er niet).
Op diverse plaatsen langs de route over Les Crêtes du Jura kan je de trein nemen. Dit maakt dan ook dat de route ook vlot bereikbaar is met het openbaar vervoer. Bevoorraden is in de herfst wat moeilijker. In het seizoen (mei-oktober) kan je vaak wel terecht in de hutten op de route, zowel voor een lunch, tussendoortje als diner en overnachtingen in diverse formules. In Fleurier zijn er warenhuizen en winkels waar je kan bevoorraden. In Neuchâtel, de stad waar je mogelijks langs komt, zijn er tal van bevoorradingsmogelijkheden.
Ter info: je kan altijd de route even online opzoeken en dan de verdere details bekijken op deze digitale topokaart van Zwitserland.
Into the wild 